Druk

De druk in mijn borstkas is moeilijk te verdragen. Al heel de dag vechten tegen opstuwende tranen. Een weekend vol taken.  Doodmoe na een drukke werkweek. Maar geen ruimte voor rust. Gestart met een gerechtelijk onderzoek. Een hele voormiddag aan de slag. Eens de cliënten buiten gelaten vallen de leegte en de eenzaamheid als een baksteen op mij.
Mijn dochter heeft het druk met allerlei activiteiten voor de jeugdbeweging en verblijft tussendoor bij haar papa. Dus niemand thuis.
Er zijn heel wat huishoudelijke werkjes te doen maar ik breng het niet op. Eventjes in het stadcentrum gaan ronddolen. Thuis komen de muren op me af. Een paar overbodige aankopen doen om me bezig te houden. Even binnen wippen bij mijn jongste zus op het verjaardagsfeestje van haar zoon. Een drukke bedoening. Een zeskoppige bende wetenschappertjes in spe, opgetuigd in blauw papieren labojassen, dito haarnetjes en een mondmasker, amuseert zich met experimenten geïnspireerd op Lieven Scheire's capriolen. Een geklieder met water, maïzena,  cola, snoepjes en een hele hoop attributen geleend van de master himself. De krop in mijn keel zit in de weg om me te ontspannen. Als na een half uurtje twee kinderen het slechte nieuws krijgen dat hun papa een ongeval heeft gehad en naar het ziekenhuis is gebracht valt er een domper op de uitgelaten stemming. De toegestroomde mama's vangen de kinderen op.
Ik kan het er niet bij hebben en mijn zus heeft geen tijd voor een praatje dus naar huis.  Toch maar de karweitjes aangepakt.

Een wandeling door de bossen. Prachtige stukken groen. Kleurige herfstpaletten. Bloeiende koolzaadvelden. De hond en ik. Stilte. Iets waar ik vroeger van kon genieten. Nu valt ze enorm zwaar. Het verlangen om te kunnen wegkruipen in haar armen. Me te kunnen over geven aan mijn verdriet en getroost en gestreeld te worden. Het schreeuwt in mij.
Telkens opnieuw mijn gedachten richten op de weg. Op de geluiden. Mijn stappen tellen. Mezelf afleiden van de wanhoop.

Thuis een douche nemen om mezelf weer in de hand te krijgen. De warmte van het water bewust op mijn huid voelen.
Een belletje van mijn moeder. Of ik een tas thee kom drinken? Zucht. Nog heel veel werk maar misschien leidt het me een beetje af.
Ze zit op me te wachten. Of ik het al gehoord heb? Ja. Ik weet dat hij aangehouden is. Dat het om zedenfeiten gaat.
Ze heeft een hele nacht niet geslapen. Ze kent hem niet zo goed maar dat is toch niet te vatten. Zo'n aimabele man. Zo behulpzaam. De ideale schoonzoon. De vriendelijkheid zelve.
Woensdag vertrekt ze samen met zijn schoonmoeder op verlof. Maar die weet van niets. Die gaat dat niet aan kunnen. Zij ligt er al wakker van en het is niet eens eigen familie. Ze ratelt maar door. Duidelijk aangedaan door wat ze vernomen heeft.
Ik luister en voel me wegzakken. Ik breng het niet meer op om me ook nog om anderen te moeten zorgen maken. Spijtig voor mijn moeder, voor de familie die beproefd wordt.
Ik hoop dat mijn moeder het niet gemerkt heeft dat ik nauwelijks reageer. Het leek toch geen effect te hebben op haar woordenvloed. Ik ben het dan maar stilletjes afgebold. Nog wat facturen te maken en de vorming voor morgen voorbereiden.