Horta?

Eenvoudiger kan het niet. Gewoon in het Centraal station naar de 'trappen' gaan en daar de uitgang 'Horta' nemen. Als je buiten komt altijd maar rechtdoor. Kom je op de Grote Markt, steek dan rechtover en verder rechtdoor. Het staat daar al aangeduid.
Ik ken mezelf en ben dus sceptisch maar ja, ik zal toch op mijn bestemming moeten geraken. Het afgedrukte google-kaartje is niet echt duidelijk als je bedenkt dat er verschillende uitgangen zijn in het station die elk ergens anders uitkomen.
Maar gewapend met het kaartje, de uitleg van de collega's en het besef dat ik nog altijd de weg kan vragen, vertrokken naar een overleg in Brussel.
Eens het perron achter me gelaten heb ik geen idee welke gang ik in moet om naar de 'trappen' te gaan maar uiteindelijk vind ik ze.
Links en rechts een uitgang.
 'Putterij' en nog iets maar geen 'Horta'.
Even vragen aan een NMBS-medewerker dus. Horta? Dan moet je in het Zuidstation zijn. Mijn wenkbrauwen schieten de hoogte in. Ik weet dat ik soms steken laat vallen, niet steeds even geconcentreerd ben, maar ik was nu wel behoorlijk zeker dat ik in het Centraal station moest zijn.
Misschien moet je het daar boven eens vragen, in het bureau voor toerisme, is dan de suggestie met een zijdelings opwaartse hoofdbeweging. 'Daar boven' blijken andere trappen te zijn, uitkomend in een hal waar dus het betreffende bureau zou zijn. Een heel eind er door heen, geen bureau te vinden. Dan maar op mijn stappen teruggekeerd. Lukraak een uitgang genomen. Ben ik toch al uit het station.
Vragen blijkt niet zo simpel. Of ik kies er de verkeerde mensen uit. Allemaal toeristen die zelf nauwelijks weten waar ze zich bevinden. Uiteindelijk pijlen gevolgd naar de Grote Markt ...maar dan slaat een zwaar gevoel van beklemming toe.

Hier liep ik vroeger met haar. Zij heeft me Brussel leren ontdekken. De mooie plekjes laten zien. Genieten van de Kerstmarkt, het lichtspektakel. Een voorstelling in de KVS. Manifesteren op de trappen van de Beurs. Een wandeling door de Marollen. Flaneren langs de winkelstraten.  Overal voel ik haar aanwezigheid. Kan ik haar stem horen. Realiseren dat ik vroeger niet hoefde te letten op de weg als ik hier met haar liep. Zij gidste me overal naar toe.
Verloren tussen een massa mensen. Een immens gevoel van eenzaamheid en gemis. Vechten tegen de opwellende wanhoop. Vechten tegen de neiging om rechtsomkeer te maken, terug naar huis, naar mijn bed. Ik wil hier niet zijn.
Tranen die niet te stoppen zijn.
Mijn benen wegen als lood. Ademen doet pijn en kost ongelooflijk veel moeite. Het blok wringt zich diep in mijn borstkas.
Ik wil niet flauwvallen, niet flauw zijn. Ik ga door. Men wacht op me. De plicht roept.