Babbels

Ze zit in de zetel op haar vertrouwde plekje te prutsen met haar I-pad, de voeten nonchalant rustend op de salontafel. Een spelletje aan het spelen?
Als ik op sta van de tafel om mijn collega's te voorzien van extra drank kruist mijn blik de hare. Jij hoort bij mij, zeggen haar ogen. De glimlach tovert er discrete lijntjes langs. Warmte stroomt door mijn lijf en lijkt het blok dat al de hele avond zwaar op me drukt, langzaam op te lossen. Maar het volgende ogenblik schiet de pijn door mij. Mijn adem stokt in mijn keel terwijl alle kracht uit mijn spieren wegtrekt.
Doorademen, zegt iets in mij. Op een of andere manier slaag ik er in mijn benen in beweging te brengen en vlucht ik naar het toilet. Even tijd nodig om te bekomen. Nu niet huilen. Ik ben niet alleen.
Mijn collega's gaan op in de discussie en hebben hopelijk niets in de gaten.

Een groepsbijeenkomst leiden, verpleegkundigen verder helpen, verslagen maken, een to do lijst telefoontjes afwerken, een crisisgesprek thuis en dan nu een avondvergadering. Bezig blijven.
Proberen te voldoen aan de verwachtingen van mensen rondom mij. Professioneel maar ook in mijn andere engagementen. Voortdurend tussen mensen. Voortdurend ook het ervaren van alleen zijn.

Alles in mij verlangt. Alles in mij probeert dit verlangen te weren.
Enkel rust vinden in momenten dat ik met haar in gesprek ben, in mijn hoofd. Praten over alles wat haar en mij bezig houdt. Politiek, de nieuwe pup, werk, de minder kansrijke medemens en ..de zorgen rond het herstel van mijn zoon, gaat hij zijn vinger nog kunnen gebruiken? Of raakt dat haar kouwe kleren niet meer?

Babbels zijn er enkel maar in mijn hoofd. In de realiteit is er stilte. Als ik opsta, als ik ontbijt, als ik mijn huis binnenkom, als ik ...Niemand.
En toch zou ik zo graag haar stem echt horen...En toch weerhoud ik me er van. Ze moet me niet meer.