Geschokt

Ze gaat deze avond naar een appartement kijken. Alleen, want een vriendin die ze meegevraagd had, heeft nog niet gereageerd. Ze weet niet of ze de moed zal vinden om de stap te zetten, zelfs al weet ze dat het moet. Al jaren voelt ze zich psychisch geterroriseerd door haar man. Zij niet alleen. Ze heeft er alles aan gedaan om haar dochter op kot te kunnen laten gaan, want het meisje ging ten onder aan de manier waarop haar vader haar behandelde.
Maar ze worstelt al heel lang met de beslissing om al dan niet weg te gaan. Het is allemaal niet zo eenvoudig. Haar zelfvertrouwen is helemaal weg.
Ik voel me geschokt door haar verhaal. Een maand geleden had ze al vaag aangegeven dat er  relationele spanningen waren maar dat het zo'n proporties aan nam kon ik niet vermoeden.
Tenslotte kom ik maar af en toe in het team en ken ik de mensen maar oppervlakkig.
Een fantastische geëngageerde verpleegkundige. Altijd lachend en in de weer. Nu is haar verdriet en haar wanhoop voelbaar aanwezig in elk woord. Het raakt.

Zelf heel de baan onderweg naar het team gehuild. Eenzaamheid en het gebrek aan hoop en perspectief die doorwegen. Mijn moed bijeengeraapt om het team te confronteren en mijn dagtaak aan te vatten en dan dit verhaal... Onderdrukte tranen die nu met alle macht teruggedrongen dienen te worden. Het gaat hier niet om mijn verdriet. Aanwezig blijven bij het hare.
Luisteren en horen dat ze zelf de weg wel weet. Hoop heeft op een betere toekomst. Vrienden, de kinderen en familie die achter haar staan. Een kwestie van tijd. Tijd om de stap te zetten die ze met haar verstand al beslist heeft te zetten.
Laat me horen hoe het vanavond verlopen is. Ik ben in gedachten bij je.


Van binnen verwarring. Telkens opnieuw verhalen horen die aantonen dat het leven veel van mensen eist. Het leven is niet lief voor veel mensen. Terzelfdertijd beseffen dat mijn ervaringen peanuts zijn bij wat anderen meemaken.
Mijn vrouw was goed voor me. Ik heb veel mooie momenten gekend. Veel super-ervaringen gehad. Het was wel niet steeds evident met opgroeiende kinderen, wat voor mij uiteraard makkelijker te relativeren viel dan voor mijn vrouw als mee-mama. Dit leidde soms tot verzet. Niet willen bijdragen in het huishouden omdat mijn kinderen in haar ogen ook nauwelijks iets bijdroegen. Jaloers reageren als ik teveel aandacht aan de kinderen gaf of teleurgesteld zijn als de financiële middelen voor reizen en uitjes beperkt waren door de kosten voor hun studies.  Maar ook dat kon ik relativeren. Veel over gepraat samen. Iedereen heeft toch zijn kleine kantjes niet?

Het abrupte einde van mijn huwelijk heeft een voor mij dramatische wending gegeven aan mijn leven. Alles waar ik in geloofde onderuit gehaald. Me in een oeverloze eenzaamheid gegooid.
Moeten horen dat je niet meer dan 'een fase was in iemands leven', dat je er verder niet in past, dat de liefde over is,  ze een ander leven wil - en zoals niet veel later bleek , een andere vrouw - is zo onwerkelijk na een intens samenleven van dertien jaar. Dat reduceert je tot een stuk afval, opgebruikt, afgedankt. Maar het is in het licht van wat anderen meemaken misschien niet eens zo erg.

Mijn verstand probeert mijn situatie te relativeren. Er is zoveel zwaardere ellende in de wereld. Mijn gevoel geeft evenwel aan dat het leven gewoon niet meer plezant is, dat het zo niet meer hoeft voor mij.