Een weekend druk bezig geweest. Een onderzoek, boodschappen, een fijn bezoekje van vrienden en de jaarlijkse herdenking van het overlijden van mijn vader.
Dat laatste een verplicht nummer uit respect voor ons mama. Maar alles in mij wou er liever aan ontsnappen. Rouwen is iets wat blijkbaar voorbehouden is aan mensen die hun geliefden verloren door dood of ziekte. Als je verliest door toedoen van je dierbare zelf dan word je verondersteld het hier niet meer over te hebben.
Ik had me voorgenomen om me wat aan de kant te houden en me op de vlakte te houden bij het socializen met de genodigden. Aan mensen die ik één keer per jaar ontmoet wil ik mij niet blootgeven.
Maar dan vraagt ons mama of ik een tekst wil voorlezen. De krop in mijn keel neemt immense vormen aan en ik kan alleen maar het hoofd schudden. De teleurgestelde blik van mijn moeder maakt evenwel dat ik het niet meer red. Ik vlucht naar buiten. 'Unforgettable' zingt Nat King Cole even later. Het verdriet braakt zich naar buiten.
Toch maar weer proberen om me te herpakken. Als ik om de hoek van de keuken wat tracht te bekomen hoor ik mijn moeder zeggen dat ze niet alleen staat met haar verlies. Er is een nicht die onlangs haar schoonbroer is verloren en de vriendin van haar kleinzoon wier grootmoeder is gestorven. De woede die in me opwelt lijkt even nauwelijks beheersbaar.
De kritische stem in mij zegt dat het normaal is. Maar van binnen voelt het alsof mijn verdriet er nog voor niemand toe doet. Het hoort er zelf niet te zijn. De aandrang om ergens in een klein hoekje weg te kruipen is ontzettend sterk.
Alles in mij aanspreken om mezelf in de hand te krijgen. In het toilet mijn gezicht verfrissen en dan nonchalant in de keuken in de soeppotten gaan roeren.
De hele avond verder in de weer blijven met gasten bijschenken en de vaat doen. Anderen zullen de gasten wel animeren.
Vandaag dan bezoek van vrienden, al een tijdje niet meer gezien. Het blok wringt zich al van bij het ontwaken pijnlijk in mijn borstkas. Mijn vrouw geniet met haar nieuwe familie en dit lijkt mijn gevoel van eenzaamheid, de ervaring van afgedankt te zijn, alleen nog maar te vergroten. Maar het lukt me om het gezellig te houden. Praten over neutrale onderwerpen. Luisteren naar hun wedervaren. Dankbaar dat ze mijn eten lekker vinden en genieten van de vers gebakken Aalsterse vlaai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten