Mijn lijf heeft het opgegeven. Ik raak mijn bed niet meer uit. Geveld door vlagen van misselijkheid, koud zweet, krampen en buikloop.
Te ziek om nog te piekeren, enkel bezig met het opvangen van de golven pijn en algehele malaise.
Er zit niets anders op dan mijn cliënten af te bellen. Het lukt gewoon niet. Enkel mijn bed en een warm kersenpittenkussen brengen soelaas.
Helemaal alleen in huis. Niemand die zich om je bekommert. Niemand die zelfs weet dat je ziek bent.
Maar het kan me niet schelen. Gelaten ondergaan en wachten tot mijn lichaam zichzelf wil herstellen. Herinneringen aan liefdevolle zorgen en knuffels zijn iets van een ver onwerkelijk verleden.
De dokter laat op zich wachten. Niets in huis om het braken te stoppen dat niet al jaren vervallen is.
Realiseren dat alleen zijn betekent dat je alleen bent ook als je zelf niet naar buiten kunt.
Pas rond de avond komen én de dokter én onverwacht ook mijn zoon langs.
Gelukkig heeft zij een instant middeltje bij om de braakneiging te onderdrukken en wil mijn zoon wel even langs de apotheek. De rest van de week thuis gezet. Hopelijk volgende week beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten