Waas

De vermoeidheid doet me alles zo wat in een waas beleven.
Een intense tweedaagse voor het werk die doorgaat tot een stuk in de nacht. Een afsluiter van een drukke werkweek met nauwelijks tijd om op adem te komen. Uitgeput thuiskomen in een huis waar mijn living in een modderpoel is herschapen doordat mijn collega de vrijheid genomen had om het schuifraam open te zetten om te verluchten... want het rook een beetje.  Niet zo raar want mijn zoon had die nacht de kat vergeten buiten te laten. De hond die er dankbaar gebruik van maakt om door de regen en modder in en uit de tuin door de living te rennen.
Zucht. Er zit niets anders op dan maar onmiddellijk te beginnen poetsen voor ik aan het eten begin. De vele excuses van mijn collega kunnen de tranen van frustratie niet stoppen. Ik ben blij als ze terug in mijn bureau verdwijnt.
Ik wil even geen mensen meer zien.
Rond middernacht arriveert dan mijn oudste dochter. Ze brengt de Kerstdagen door in België. Ik hoor blij te zijn maar ik kan niet meer. Toch nog even luisteren naar haar wedervaren voor ik mijn bed in duik. Ze is verwonderd dat er nog geen Kerstboom staat. Wanneer had ik dat dan moeten doen?

's Anderendaags Kerstinkopen. Op twee uur heb ik alles bij elkaar. Mijn lijf wil niet meer mee. Momenten dat ik aan de kant  moet bekomen. Mijn spieren en benen lijken wel van elastiek. De druk in mijn borstkas voortdurend aanwezig. Het gezelschap van mijn dochter belet me evenwel er aan toe te geven. Ik laat me als in een roes meedrijven op haar getater en langsheen de winkels.
Het verlangen wegduwen om te schuilen in armen, om tot rust te komen, om even niets meer te moeten in het veilige besef gekoesterd te worden. Iemand die het eventjes van me overneemt.

Tussendoor een bezoekje aan een vriendin die net een mastectomie heeft gehad. Ze lijdt zichtbaar pijn. De ingreep kwam er na twee hectische weken waarbij een voordien als goedaardig gediagnosticeerd adenoom plots excessief begon te groeien en een maligne karakter bleek te hebben. Het moest er dus uit en wel zo snel mogelijk.
Het grijpt me aan als ik haar relaas beluister en ik de zorgzame handelingen zie van haar partner die haar onderstopt en zachtjes haar voeten streelt. In deze moeilijke periode zijn ze er voor elkaar. Ze hopen dat de vervolgbehandeling beperkt blijft. Ze wachten hiervoor nog op het verdict van de artsen.
Ik wens hen veel moed.
In de wagen onderweg naar huis overvalt de eenzaamheid en komen de tranen.