Winkelen

Het overvalt me als ik door de rayons manoeuvreer met mijn winkelkar. De druk die gestaag toeneemt in mijn borst. Pijnlijk duwend in mijn longen, me de adem benemend. Ik voel me helemaal alleen en verlaten tussen vreemden die zelfs niet de tijd lijken te hebben om goedendag terug te knikken. Snakken naar een sms'je van haar, een lief woord, een knuffel, de vertrouwdheid van haar stem, iets dat me even het gevoel of de illusie geeft nog van betekenis te zijn.
De druk ontneemt me alle kracht. Het is alsof mijn benen me niet meer kunnen dragen. Alsof ik bij elke stap kilo's lood moet verplaatsen. Al mijn energie in zetten om zo onopvallend mogelijk verder te gaan met de boodschappen in mijn wagentje laden. Me focussen op mijn ademhaling, vier tellen in, zes tellen uit. Mezelf gerust stellen dat mijn ervaren van krachtverlies door anderen niet wordt opgemerkt. Ik red het wel tot in de wagen.

Eens in de veilige beschutting van mijn auto ontlaadt een huilbui. Ik ben alleen. Ik moet daar mee verder of mijn lijf zich hier mee verzoent of niet. Boos omdat het me weer eens in de steek laat. Gefrustreerd omdat ik wel alle moeite van de wereld kan doen om niet te voelen, me gewoon op mijn werk te richten en door te doen maar telkens opnieuw geeft mijn lichaam aan dat het hier niet onder gedijt.
Alles in mij verlangt naar het onmogelijke.

Uitgeput maar opgelucht als ik uiteindelijk thuis raak.