's Nachts wakker liggen en gedachten niet kunnen stoppen. Alle trucjes van ademhalen, tellen, bodyscans ten spijt. Tegen de ochtend doodmoe.
Toch maar in beweging gekomen. Poetsen, opruimen, was opplooien. Ik krijg mezelf er niet toe me aan mijn verslag te zetten. Mijn voornemen om het voorlopig laatste buiten te krijgen voor het jaareinde zal er aan geloven.
Gisteravond na een dagje Wellness met een vriendin de enveloppe in de bus gevonden. Verminderingskaarten voor de trein voor het nieuwe jaar. Tot mijn verbazing zit er ook een bij op naam van mijn vrouw. Die heb ik nochtans niet aangevraagd.
Mijn jongste is resoluut. Op de vuilbak er mee. Ze heeft er geen recht op. Dat heeft ze verspeeld. Ze heeft geen drie kinderen meer. Ze woont hier niet meer.
Ik aarzel. Misschien heeft ze er recht op omdat we begin dit jaar nog officieel gehuwd waren. Kan ik haar dit recht dan onthouden?
Moet ik het haar gewoon nasturen?
Ik ga toch niet zo kleinzielig natrappen door haar op kosten te jagen.
Een deel van mij bespeurt ook een minder altruïstisch motief. Een mogelijkheid om even contact te nemen. Even de illusie dat ze, al was het maar een kortstondig moment, aan mij denkt. Misschien een kort mailtje terug krijgen?
Belachelijk. Vorig jaar heb ik de kaart samen met post naar haar adres gestuurd. Er is geen enkele reactie gekomen. Wat zou het dan nu anders maken?
Ik kom er niet uit. De enveloppe blijft op mijn bureau liggen. Mezelf voor de zoveelste keer aanmanen om mindfull de vaat te doen. Telkens opnieuw focussen op de dingen nu. Niet omdat ze zo leuk zijn maar omdat vastlopen in zelfmedelijden nergens toe leidt.
Komt er nog een tijd dat gewoon mijmeren en dagdromen, zonder je gedachten voortdurend te moeten bijsturen, opnieuw ontspannend en plezant is? Pff.
Verdriet en eenzaamheid zinderen al heel de dag door me heen. Mijn tranen verbergen voor mijn dochter die in de living aan het blokken is. Ik kom nergens toe. Het geplande ziekenhuisbezoek bij een vriendin breng ik niet op.
Het idee om op mijn eentje te gaan ronddolen in het winkelcentrum kan me niet bekoren.
Koken, mijn dochter opbeuren die zich niet kan concentreren op haar studieboeken, wat rondlummelen, want mij lukt het evenmin om me in een boek te verdiepen.
Verlangen om mijn ogen te sluiten en ze niet meer te moeten openen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten