Ze verwoordt het zoals ik het voel. Het zouden mijn eigen woorden kunnen zijn. Een last valt van me af.
Ze ziet het evenwel maar als een stuk van mezelf dat niet meer zoals vroeger in staat is om op een warme hartelijke manier te geven aan anderen, in verbinding te gaan met mensen.
Dus kom ik terecht in een deel dat zich terug trekt, dat geen interesse meer kan opbrengen voor anderen.
Een natuurlijke beweging volgens haar. Het leven doet dat met mensen. Als je te lang sterk in één pool gefunctioneerd hebt, daar je identiteit uit gehaald hebt, dan gebeuren er dingen die je in je andere pool doen schieten.
Een Yin en Yang principe. Een dualiteit waarin het ene de kiem al legt van het andere.
Ik heb het er behoorlijk moeilijk mee. Ik zag me zelf altijd als iemand die graag onder de mensen was, nieuwsgierig en geboeid was door mensen, iemand met een warm hart die open stond voor andermans noden en deze makkelijk op pikte, plezier putte uit contacten, genoot van het gezelschap van mijn partner, mijn gezin en anderen.
Nu erger ik me meer aan mensen. Ontvlucht ik de drukte, kom maar min of meer tot rust als ik alleen ben en niemand me meer kan raken. Wantrouw ik mensen. Voel ik mezelf vooral koud, alleen en verdrietig.
Er is ook nog een middenstuk, volgens haar. Die deze beweging observeert en die ruimte kan geven aan mijn 'ik' die nu niet kan geven of in connectie kan treden maar ook aan mijn andere 'ik' die nu zijn laars lapt aan anderen.
Ik weet het niet. Ik ben niet zo tevreden met die laatste 'ik'. Dat is niet hoe ik mij wil zien, hoe ik wil zijn. Maar terzelfdertijd is het wel zoals ik me de laatste tijd voel.
Is er dan iets mis met je even op jezelf terugplooien? vraagt ze. Even?
Onverschilligheid en gelatenheid als manier om met de immense leegte en gekwetstheid van binnen om te gaan. Om de confrontatie met mijn gedumpt zijn en met mensen aan te kunnen.
Ik ben er helemaal niet van overtuigd dat ik nog een deel van mezelf van vroeger terug vind. Wil ik dat wel op het gevaar af om opnieuw gekwetst te worden?
Ze wil dit verder met mij exploreren. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten. Zou het iets van de zwaarte van dat blok binnen in kunnen oplossen?
Zou het me minder doen verlangen naar haar armen die me troosten, die me liefkozen, die met me spelen en stoeien?
Zou het me kunnen doen geloven dat mijn realiteit niet echt is, dat er wel nog liefde en graag zien is?
Bull shit.
Ze geeft me alvast een boek mee dat kan inspireren
Mijn professionele 'ik' is toch nieuwsgierig naar wat ze er mee van zin is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten