Zorgen

Ik zit wat in mijn krant te staren als ik begroet wordt door haar. Een vroegere docente en fietsmaat van mijn vrouw komt bij me zitten op de trein. Ik heb haar sinds de breuk niet meer gezien.
Hoe is het met je?
Ik krijg er niets uit.
Moeilijk nog?
Ik knik.
Je bent erg vermagerd.
Ik trek mijn schouders op.
En met de kinderen?
Een veiliger onderwerp. Het relaas van het afstuderen van mijn zoon, mijn dochter in het buitenland, de jongste op kot.
Zij twee zoons die het goed doen op de universiteit en de jongste die het moeilijker heeft om zijn draai te vinden.
En met haar?
Nee, dat gaat minder goed. Drie jobs staan op de helling binnen de organisatie doordat de regering beslist heeft om subsidies terug te schroeven voor sociale projecten. Het demotiveert. Ze heeft er geen zin meer in. De sfeer is gespannen. Collega's worden rivalen. Iedereen lijkt elkaar te wantrouwen. Niemand weet wie gaat moeten vertrekken. De minister van armoedebestrijding houdt hen in spanning over het bedrag waar ze wel nog kunnen op rekenen. Het hangt als een zwaard van Damocles boven hen. Er kunnen in het slechtste geval nog meer banen sneuvelen. Ze weet niet wat ze moet gaan doen als ze haar baan verliest. Ze is niet meer van de jongste.
Op het werk weten ze evenmin welke doelstellingen ze nu nog kunnen, mogen, willen behalen met de middelen die overblijven. En het zijn de meest kwetsbaren die er het slachtoffer zullen van zijn. Een opleidingsgroep minder opstarten?
Minder mensen kunnen toelaten in de groeitrajecten?

Ik luister en ben samen met haar verontwaardigd. De sociale onrechtvaardigheid van beleidsbeslissingen, daar sta je machteloos tegenover.
Ik kan alleen de mensen in mijn praktijk opvangen die de gevolgen er van dragen. De vele aanmeldingen door burn out doordat mensen geconfronteerd worden met meer werkdruk omwille van minder personeel en meer gevraagde flexibiliteit door blinde besparingen. De autistische jongere die zijn tewerkstellingsproject waarin hij al jaren functioneert afgeschaft weet en weer hele dagen moet gaan thuis zitten. Op de gewone arbeidsmarkt maakt hij geen schijn van kans. En toch zal hij onder druk gezet worden wil hij recht blijven hebben op een uitkering.
De jonge alleenstaande  mama met drie kinderen die het nu al nauwelijks redt en het met de verwachte stijging van de kinderopvang kosten, de daling van het kindergeld, de stijging van de schoolfactuur, helemaal niet meer ziet zitten.


Ik wens de docente heel veel moed toe en duim voor haar. Eventjes zijn mijn eigen zorgen vergeten. Mijn voornemen om het met haar te hebben over mijn vrouw, over wat zij voor de breuk eventueel wist over wat er bij haar speelde, heb ik zelfs niet ter sprake gebracht. Zelfs niet aan gedacht toen ik haar zo onverwacht ontmoette.
Achteraf zindert het wel door mij. Was zij op de hoogte? Zij die uren met mijn vrouw gefietst en getraind heeft? Wist zij van haar plannen om bij me weg te gaan? Begreep zij wat haar bezielde? Heeft zij nog contact met haar?

Ik probeer het los te laten. Antwoorden krijg ik toch niet.
Mensen hebben andere zorgen.