Ongeval

Ze trilt en beeft over haar hele lichaam. Haar zoon ligt tegen haar aan onder de plaid, een kersenpittenkussen tegen zijn borst gedrukt. Hun ogen rood gezwollen door het huilen. Hun vader zit aan de aan de andere kant van de sofa verweesd voor zich uit te staren.
Een andere zoon zit met verweesde ogen mee te schudden met de koptelefoon.
Het was al laat toen de telefoon van de wachtcentrale kwam. Ik was net uitgeput thuis gekomen. Leeg na een hele week werken en nauwelijks een moment om te bekomen.
Of ik een gezin kon opvangen. De moeder had een vrouw aangereden. Ze was ter plekke gestorven. De jongste had het zien gebeuren.

Een groot deel van de nacht luisteren naar hun relaas. Verdriet, schuldgevoelens, frustratie. Waarom moest hen dit overkomen?  En angst. Wat stond hen te wachten? Was ze nu een moordenaar? Hoe moet dit nu zijn voor die familie? Moest ze contact opnemen?
Zouden ze nog onder de mensen durven komen? Met de wagen rijden dat zal er niet meer in zitten. Iedereen zou het ondertussen al weten. Het stond daarnet al in de digitale krant en het is nog maar een paar uur geleden.
Is ze nu een slecht mens? De zoon heeft het idee dat alles aan het mislopen is in zijn leventje. Nog maar net is hun kat gestorven. Hij mist ze nog zo. Zijn broer begint te huilen. Nu dit. Waarom heeft hij zijn mama niet gewaarschuwd toen die vrouw over stak? Hij dacht dat ze haar wel opgemerkt zou hebben en plots vloog ze daar.
En ze reden niet eens snel. Gewoon op weg naar huis na een kappersbeurt.

Luisteren en aanwezig zijn. Geraakt door hun emoties. Geraakt door de warmte van hun gezin. Ze zijn er voor elkaar. Er wordt wat af geknuffeld. Toen ik arriveerde waren ze omringd door vrienden en familie. Ze staan niet alleen. Ze raken hier wel door.

Als ik in de vroege ochtend in mijn bed kruip giert de adrenaline door mijn lijf. De details van het gebeuren schieten door me heen. Het duurt lang eer ik de slaap vat. Het blijft moeilijk om alles alleen te verteren.
Straks verwachten ze me terug. Een kort weekendje.