Crisis

Ze heeft thuis de boel kort en klein geslagen. Ze is dan het huis uitgerend, heeft de wagen genomen en deze total loss gereden. De ziekenwagen heeft haar opgepikt, half verdoofd door de zware klap van de airbag tegen de wonde van haar recente borstoperatie. Maar eens afgeleverd in het ziekenhuis is ze gaan lopen.
Haar vriendin trof haar aan liggend op de rijweg en met geen stokken te bewegen om recht te komen. Uiteindelijk heeft de politie haar tot rede kunnen brengen. Ze wou evenwel niet opgenomen worden en is terug mee naar huis gegaan.

Haar partner is behoorlijk aangeslagen aan de telefoon. Ze weet niet meer wat te doen. Haar omgeving raadt aan om een punt achter de relatie te zetten maar ze houdt van haar.

Ze was immers al behoorlijk overstuur toen ze van de dokters die dag te horen kreeg dat ze én chemo én bestralingen zou krijgen. Maar ze hield zich kranig en wou per se toch nog Kerstavond gaan vieren bij de dochter van haar vriendin.
Een paar glaasjes Cava. Oplopende spanning en pijn. Uiteindelijk toch naar huis gegaan. Nog wat Cava. Een kleine opmerking van haar vriendin over de zwangerschap van haar dochter stak het vuur aan de lont. Ze heeft zich helemaal kaal geschoren.

Of ik haar raad kan geven?

Van binnen kolkt het over. Herkenning. Oplopende stress die uitmondt in crisismomenten. Vechten om de ander te verhinderen zich een mes in de buik te steken. Paniekaanvallen. Haar fysiek beletten om te automutuleren of zichzelf iets aan te doen. Crisissen uitgelokt door pijn, ziekte, een trigger vanuit het verleden... Flippen op een scheve opmerking door een van de kinderen.
Wonden verzorgen. Soms een opname.
Dingen die niemand begrijpt. Dingen die je aan geen ander vertelt. Dingen die je zelf probeert te verteren.
Nadien telkens opnieuw de draad oppikken.

De laatste jaren was er stabiliteit. Rust. Veel demonen uit het verleden waren bedwongen. Crisissen bleven beperkt en waren snel verholpen.  Er was ruimte voor plezier, reizen, ontdekken... Voor nieuwe hobby's en uitdagingen. Ze bloeit open. Ze ziet je graag. Ik geniet.
Een huwelijk. Na al wat je samen hebt doorgemaakt en overwonnen kan dit niet meer stuk.
Maar dan vertrekt ze. Ze zit in een 'andere fase van haar leven' is haar uitleg.

Dodelijk vermoeid door mijn pogingen om Kerstavond en Kerst voor mijn omgeving gezellig te maken. Mijn gemis aan haar warmte en haar gezelschap op de achtergrond duwend.
Ik weet niet wat ik mijn vriendin moet aanraden.
Ik luister alleen maar.