Een laatste vakantiedag. Nog heel wat af te werken. Een poging doen om een verslag af te ronden. De vorming van morgen voorbereiden. Een dossier aanmaken van de crisisinterventie van gisteren. Facturen maken. De was doen. Mijn dochter wegbrengen naar Gent. De kerstboom afbreken.
Een hele Kerstvakantie intens bezig geweest. Deels gewerkt. Twee families opgevangen na zelfdodingen van een dierbare. Het is immers voor meer mensen een moeilijke periode. Deels bezig geweest met boodschappen doen, koken, opruimen en aandacht voor de kinderen.
Me doorheen de kerstdagen gesleept.
Ondanks de aanwezigheid van de kinderen vechtend tegen verdriet, vermoeidheid en eenzaamheid. Mijn oudste door vrouwelijke ongemakken, het gemis aan haar vriend die aan de andere kant van de wereld zit en een te volle agenda, niet in een te best humeur. De jongste aan het blokken en geïrriteerd bij de minste afleiding. Zelf snakkend naar een vriendelijk woord en voortdurend proberen de zaak gezellig te houden. Blij dat ik dit jaar Kerstdag niet alleen moet doorbrengen en toch niet echt kunnen genieten van de sfeer.
Een oudejaarsfeestje bij vrienden. Ondertussen een jarenlange traditie om met hen de overgang te vieren. Het warme onthaal doet deugd. Lekker eten en aangenaam gezelschap. Ik kikker er van op.
Hoewel ik hen weinig zie is het steeds een fijne ervaring. Ik doe mijn best om de gemeende knuffels te laten binnen komen. Niet evident als pogen om te wennen aan alleen zijn een dagdagelijkse opdracht is geworden. Het is een vreemde ervaring geworden als mensen me aanraken.
Het feestje was een prima start van 2015. Mijn lijf wil niet meer mee. Rugpijn houdt me uit mijn slaap. Maar ik warm me even aan de illusie van vriendschap en een laatste etentje met mijn kinderen ter gelegenheid van de verjaardag van mijn zoon.
Morgen terug aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten