Strontboel

Als ik nog slaapdronken in het donker met mijn handen vol vuile was, een glas en de inderhaast uit de bus gehaalde krant mijn living in kom ga ik zo wat onderuit op een donkere gladde plek. Mijn glas kan ik redden, de rest vliegt de grond in terwijl ik mijn evenwicht probeer te hervinden. Op de tast naar het lichtpunt...om dan te ontdekken dat mijn living en keuken vol hoopjes stront liggen. De muur van de keuken en de praktijkdeur vol opgespatte diarree.

Van hoopjes kan je eigenlijk nauwelijks spreken. Uitgesmeerde drek.
Mijn hond komt zijn mand niet uit en is duidelijk van slag. Het beest is ziek en ik begin met de moed in mijn schoenen om zes uur 's morgens mijn huis te poetsen. Op mijn knieën met een handborsteltje aangekoekte resten los maken, met keukenpapier het meeste opnemen en dan dweilen.

Met een schuldig hart mijn hond buiten in de vrieskou achterlaten. Ik moet naar het werk, een hele dag naar Leuven... en geen zin om vanavond dezelfde troep op te kuisen.

's Avonds gaat hij met de staart tussen de benen recht zijn mand in. Hij komt er niet meer uit.
Ik hoop dat een dagje vasten zijn darmen wat tot bedaren brengt. Maar de volgende ochtend, zij het in beperktere hoeveelheid, weer prijs.
Verkrampt en met rugpijn wakker geworden en opnieuw grote kuis.
Om zeven uur moet ik de deur uit maar ik neem me voor om bij mijn thuiskomst linea recta naar de dierenarts te gaan. Hij begrijpt het niet, dat is duidelijk, maar hij moet weer een dagje buiten blijven.

Een hele dag mensen kussen en wensen uitspreken op het Nieuwjaarsevent van de afdeling. Niet onmiddellijk mijn ding. Iedereen lijkt er daarenboven van overtuigd dat het nu goed met me gaat. Ik zie er volgens sommigen zelfs stralend uit. Ik glimlach, laat hen in de waan en kaats de bal terug.
Uren staan en de pijn in mijn rug en nek verbijten. Mezelf afvragen of ik het nu als een goede zaak moet beschouwen dat men mijn verdriet en vermoeidheid niet meer van mijn gezicht kan aflezen. Moet ik me misschien zelfs afvragen of het beter met me gaat?
Er zijn meer momenten dat ik niet voel. Gewoon bezig ben, me op mijn activiteiten richt. Dat ik niet stil sta bij wat ik mis. Dat ik eventjes niet aan mijn vrouw denk.
Zolang ik bij niets stil sta lukt het me om te functioneren. Niet denken, niet  voelen, gewoon doen.
Zolang niemand me oprecht vraagt hoe het met me is waardoor ik terug geworpen word op mijn emoties, dan lukt het wel.
Opgelucht als ik na de nodige plichtplegingen vroeger dan anders naar huis kan en mijn weekend kan starten.


Bij mijn thuiskomst word ik kwispelend begroet. Levendig en hongerig. Hij lijkt hersteld. Dus ik kan met een gerust hart een spierontspanner en platte rust nemen.
Mijn weekend zit goed vol en ik hoop dat mijn lijf me niet verder in de steek laat.