Sorry

Ik heb al een mailtje gestuurd, ook een sms'je en iets op de voice mail ingesproken. Het verwijt klinkt door in de woorden van de man aan de andere kant van de lijn. Of ik kan zorgen voor een verslag over de behandeling van zijn dochter, liefst zo snel mogelijk, want de rechtszaak komt kortelings voor.
Ik heb spijt dat ik de oproep heb beantwoord, om tien uur 's avonds. Mijn to do lijstje wordt onoverzienbaar. Kerstkaartjes schrijven kan ik nu wel schrappen, dat heeft geen zin meer.
Maar iedereen lijkt wel een verslag of attest nodig te hebben,  wil iets van me gebruiken dat ik helemaal niet meer weet liggen, wil een beslissing over een of andere gezamenlijke activiteit waarvoor ik dus dringend mijn agenda moet raadplegen en anderen willen dat ik een of andere mail,  document, dossier of recept terug opsnor, want ze zijn die verloren.

Ik neem dus niet meer op. Of ik het nummer nu herken of niet. Ik kan er niets meer bij hebben. Ik heb geen energie meer voor een praatje, geen tijd of zin meer om eender wat te doen voor wie dan ook dat niet strikt noodzakelijk is  - voor mezelf.

Een paar vrienden van wie ik weet dat ze nu door een moeilijke periode gaan zal ik nog wel contacteren. Gedoseerd. Na een lange werkdag geen hele avond meer luisteren naar hoe het loopt met het herstel van de ene, de relatieperikelen of de familievetes van de andere.

Sorry, misschien is dit egoïstisch.
Sorry. Het lukt niet meer. Ik ontplof.