Onwezenlijk

Pijn in mijn rug put mij uit. Al twee dagen mankend en bij een beweging soms nauwelijks een kreet onderdrukkend aan het werk geweest. Niet vol te houden.
Dus me vandaag maar opnieuw onder handen laten nemen bij de osteopaat. Pijn leidt af . Ik realiseer me eens te meer dat ik makkelijker lichamelijke ongemakken en pijn verdraag dan het scherpe ervaren van eenzaamheid en het verdriet die als een zwaar blok continu in me wegen.

Mijn poetsvrouw geveld door de griep. Een living vol afdrukken van hondenpoten. Met de moed der wanhoop toch maar een dweiltje slaan. In twee, neen, drie keer. Tussendoor moeten gaan liggen. Ik lijk wel een oud vrouwtje.

Van binnen snakt alles in mij naar een teken van leven. Telkens opnieuw het verlangen wegduwen. Wat was keert niet meer weer. Blijven bij de realiteit van nu. Zelfs al betekent dit dat alle herinneringen onwerkelijk lijken. Alsof enkel de leegte van nu bestaat en mijn leven vóór mijn vijftigste één onwezenlijke droom is geweest.