Verliefdheid

Je vertelt eens iets over de hond, over de kinderen en als er een klik is, als je die ander wel ziet zitten dan spreek je nog eens af. Ik ken iemand die met een zekere regelmaat komt vertellen dat hij weer eens een paar minuten verliefd is geweest. Dat kan jij ook. Dat moet je gewoon doen. Je moet verder gaan met je leven. Verliefdheid is van alle leeftijden.

Ik heb er mijn bedenkingen bij. Op het moment van dit gesprek doet heel mijn lijf pijn en wil ik enkel dat hij mijn ribben losmaakt, zodat ik opnieuw gewoon kan ademen en bewegen.
Mijn osteopaat bedoelt het goed. En misschien werkt het voor sommige mensen ook wel zo. Een ontmoeting, een klik en ze zijn vertrokken.

Ik kan de keren dat ik verliefd geweest ben in mijn leven op één hand tellen. Vlinders in mijn buik, zweven, je helemaal geven, vrijen en bij een volgende blik alweer in bed belanden. Niet genoeg krijgen van elkaar, van elkaars lichaam. Alles van de ander in je willen opzuigen. Geen moment zonder elkaar willen doorbrengen. Op momenten zonder elkaar sms'jes heen en weer die je huid in vuur en vlam zetten, beentje vrijen onder tafel als door omstandigheden niets anders mogelijk is.

Verliefdheid overviel me meestal op momenten van dicht contact met iemand die me al genegen was, die ik al een hele tijd kende, als medestudent, als kotgenoot, als huisgenoot van een vriendin.
De start van intense en meer of minder passionele relaties.

Naar iemand toe stappen, screenen of er een klik is, of je ze al dan niet ziet zitten als bedpartner en dan aangeven dat je opnieuw wil afspreken, lijkt me een zeer vreemd gegeven dat zelf een gevoel van aversie in me oproept. Zo zie ik me mensen niet benaderen.

Soms vind ik mensen bij een eerste contact wel sympathiek, een enkele keer ook echt aantrekkelijk maar ofwel is het contact louter professioneel en dan blijft het in die context, ofwel is het een vluchtig babbeltje tijdens een wandeling of een occasionele activiteit. En bij die contacten heb ik nog nooit de drang gehad om die gesprekspartner een tweede keer te ontmoeten.
En vrienden zijn vrienden. Die hebben hun eigen leven en partner. Dus daar valt het ook niet te rapen.

Verlangen dat is er wel. Naar het vertrouwde, naar het kunnen thuiskomen, naar haar handen op mijn huid, de smaak van haar huid op mijn lippen,  naar mezelf kunnen geven, voelen hoe mijn lichaam zich kronkelt naar een hoogtepunt.
Hoe moet je je dit voorstellen met een wildvreemde voorbijganger?
Als ik buiten kom en de passanten bekijk en me voorstel hoe ze er naakt zouden uitzien dan heb ik het niet meer. Laat staan dat ik mezelf kan voorstellen in een dicht intiem contact met hen.


Mijn lijf voelt bont en blauw als ik van onder zijn handen kom. Mijn nuchtere zelf laat hem maar praten. Vandaag wordt het gewoon een pijnstiller en werken.
Verliefdheid lijkt iets uit een ander leven.