Heb jij een man?
Het komt ontwapenend spontaan uit de mond van het tienjarig jongetje tijdens een therapeutisch kennismakingspel.
Neen, ik heb geen man.
Heb jij geen man?
De verbazing druipt van zijn gelaat.
Nee, ik heb geen man. Ik gooi alvast met de dobbelstenen om het spel te laten voortgaan.
Wat erg !!
Alles in mij verkrampt.
Vroeger zou ik gewoon al lachend verteld hebben dat ik geen man heb maar wel een vrouw en dat dat ook fijn is.
Gegarandeerd verbazing dan op zijn snuitje.
Maar nu krijg ik er geen woord uit. Ik blokkeer...bij een kind. Verdriet overspoelt terwijl hij me vol medeleven aankijkt.
Om uit de verlamming los te komen sta ik op uit mijn stoel. Of hij iets te drinken wil?
Nee, hij heeft geen dorst. Ik ga dan toch maar iets voor mezelf halen. Twee maal rond het keukenblok, diep ademen. Wanhoop terugdringen. Met een brede lach terug naar binnen aankondigend dat we gaan verder spelen. Ik word nog een uitmuntende actrice.
Een hectische week. Geen tijd om lang bij iets stil te staan. Niet bij de mail van een verpleegkundige die me bedankt voor de leerrijke dag in haar team. Ze is blij dat ik er terug enthousiast sta.
Enthousiast is verre van hoe ik me die dag voelde. Een maandagochtend waarbij ik alles in mezelf moest aanspreken om uit mijn bed te komen en de week aan te vatten na een woelige nacht waarbij dromen over mijn vrouw me helemaal overstuur deed ontwaken.
Maar het lijkt me te lukken om dit meer te verbergen. Een intense discussie in het team over partnergeweld in gezinnen heeft me zelfs even mijn eigen bekommernissen doen vergeten.
Drukte, tijdsgebrek en emotionele chaos leiden onvermijdelijk tot vergeten en fouten.
Een heel uur zoeken naar mijn koeltas om boodschappen te doen en dan realiseren dat die waarschijnlijk is achtergebleven in de koffer van de ingeleverde vervangwagen.
Bij het in gebruik nemen van mijn nieuwe wagen er op uit komen dat ik mijn CD's in mijn oude, eveneens achtergelaten wagen heb vergeten. Het middenvak niet gecontroleerd.
Gauw naar de garage. Ik tref mijn wagen al helemaal ontdaan van persoonlijke herinneringen op de parking. Geen taxzegels meer die vertellen over vroegere vakanties. Geen sticker meer van 'Kom op tegen kanker' of van de wandelclub, geen nummerplaten meer. De garagist is er niet maar ik mag er even in kijken van zijn zoon. De CD's zitten er niet meer in. Slik.
Tussenin slaag ik er in mijn broodbakmachine opnieuw aan de praat te krijgen. Voor eventjes toch want de kneedhaak doet raar.
Maar een recent aangekochte robotstofzuiger doet niets meer. Hoe zit dat met garantie? Voor de eerste keer immers elektro gekocht via internet. Uitzoeken dus. Weer iets bij op mijn lange to do lijstje.
Piekeren over de aangekondigde fietstocht op een tweedaagse voor het werk. Invallen voor de collega die op ontslag is gegaan. De andere collega's ken ik enkel van naam en van gezicht. Wel aan de verantwoordelijke aangegeven dat ik sinds mijn humaniora niet meer op de fiets gezeten heb. Ze wuift het weg. We wachten wel af hoe het weer is die dag. Daar moet ik het mee doen.
Hoe gaat dat aflopen? Mijn vrouw gaat er niet bij zijn om mijn paniekreacties op te vangen en mij te gidsen.
Ik duw het weg. De gedachte dat een arbeidsongeval nog het meest ideale scenario is voor de kinderen, schiet even door me heen. Ik overleef het wel ..of niet.
De week dan afgesloten met een dansdag.
Ik ben na een paar keer al gewend aan de gelukzalige tranceachtige blikken van de andere groepsleden. Ik herken een paar gezichten van de vorige keer.
Al dansend ben ik echter ten prooi aan mijn emoties. Muziek en de verwijzingen naar liefde en dankbaarheid die de begeleidster als thema's van de dag naar voren schuift zijn er teveel aan.
Tijdens de pauze luisteren naar de belevenissen van de anderen. Er zitten een paar behoorlijk getormenteerde en licht geschifte zielen tussen. Ik hou me op de achtergrond tot... mijn vriendin plots zegt dat ze gemerkt heeft dat mijn vrouw nu twee nieuwe honden heeft.
Ja. Daar was ik ook al achter.
De nieuwsgierigheid van andere tafelgenoten is hierdoor gewekt. Ik geef kort aan dat mijn vrouw bij me weggegaan is. Mijn vriendin laat horen dat ik het er nog erg moeilijk mee heb en dat het al meer dan een jaar geleden is.
Dat is volgens haar omdat ik mezelf niet graag genoeg zie, omdat ik helemaal in functie van mijn gezin leefde, mezelf wegcijferde.
De anderen bevestigen dat het nodig is dat iemand zich goed voelt met zichzelf en daar geen anderen voor nodig heeft. Een vrouw beweert dat ze wel zou weten wat ze zou kunnen doen mocht ze alleen zijn, niet dat ze het niet fijn heeft met haar partner. Dat is haar beste maat maar ...er eens alleen op uit kunnen trekken...
Volgens de vriendin is het feit dat ik nooit alleen heb hoeven te wonen er de oorzaak van dat ik er nu niet in slaag om me goed te voelen. Ja. Dat zou volgens de anderen best zo kunnen zijn.
Mijn korte tussenkomst om te weerleggen dat ik ooit het gevoel heb gehad dat ik mezelf tekort deed, dat ik altijd bewust keuzes gemaakt heb waar ik me goed bij voelde, doet er duidelijk niet toe.
Ik haak af. Het is alsof het gesprek helemaal langs me heen gaat. Ik wil weg en ik kan niet in beweging komen.
Telkens opnieuw ervaar ik dat men kritisch is over hoe ik met de situatie om ga.
Het doet me twijfelen aan mezelf en maakt me soms verrekt onzeker. Een tijdje geleden zei iemand dat ik eigenlijk in opname zou moeten. Ze was er van overtuigd dat ik dat zeker aan een cliënte zou aanraden als die er zo aan toe was als ik.
Ontkennen had geen zin. Ik was volgens haar gewoon te koppig om toe te geven dat het me niet lukt en dat ik intensievere hulp nodig heb.
Ik neem me voor een volgende keer gewoon te zeggen dat ik niet wil praten over mijn persoonlijke situatie. Het heeft toch geen zin. Begrip, daar kan je naar fluiten en dit ..dit kan ik missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten