Staren

De week zit er op. Oef. Ik ben thuis. Me even niet meer opgewekt hoeven voor te doen. Geen mensen meer moeten enthousiasmeren. Niet meer nadenken of discussiëren op vergaderingen over dingen die me niet weten te boeien. Gewoon aan tafel zitten staren. Mijn dochter speelt een spelletje op de I-pad. Zij moe. Ik moe. Er hoeft even niets meer.

Mijn ziel voelt als het ware de beurse plekken van het telkens opnieuw geraakt worden door opmerkingen van mensen.

Jezelf spiegelend in de ruit van de trein observeren en merken hoe niets van wat je ziet nog lijkt op de vrouw van twee jaar terug. Foto's van mijn vijftigste verjaardag staan levendig  voor mijn geestesoog. Lachend naar mijn vrouw achter de camera, vol vertrouwen, genietend. Nu zie ik een scherp geworden gezicht waar de rimpels zich zwaar in aftekenen. Een voorzichtige poging om naar mijn spiegelbeeld te lachen mondt uit in een weinig overtuigende grijns.
Soit. Bij het uitstappen van de trein ontmoet ik dan een collega. Hey, goeiemorgen. Ge ziet er goed uit! Het gaat al wat beter met jou precies.
Mijn maag slaat in de knoop. Ik dwing mezelf om de opkomende tranen door te slikken en vraag hoe het met haar is.

Wat menen mensen en wat niet?  Vroeger zou ik anderen die me dingen vertelden die niet klopten met hoe ik het zag of voelde van repliek gediend hebben, uitleg gevraagd hebben of mijn mening verduidelijkt hebben. Nu lijkt dit gewoon 'not done'. En zwijg ik.
Complimentjes ontving ik met graagte en ze sloten daarenboven meestal aan bij hoe ik  me zelf zag. Fijn om je dan bevestigd te weten. Nu voel ik me enkel verbijsterd door haar opmerking.

Een namiddag  bij vrienden. Een hele tijd niet meer gezien. Praten over hun vakantie. Ze hebben genoten van de tijd samen. Die is er meer en meer nu de kinderen hun eigen weg gaan. Foto's bekijken.  De bergen. Dat heeft hij nodig. Daar komt hij tot rust. Wandelend in de natuur. Hij zou het niet kunnen, een jaar zonder de bergen, zonder er eens uit te zijn.
Zou het jou ook geen deugd doen,  eens weg van alles te zijn? Jij gaat toch ook graag wandelen? In de bergen.
Ik laat voorzichtig vallen dat ik een reis alleen niet echt zie zitten. De krop in mijn keel neemt immense proporties aan.
Tja.. dan maar gauw beginnen over iets anders. De rest van de namiddag enkel praten over besparingen op zijn, haar en mijn werk en de gezondheid van haar en zijn ouders. Neutraal. Niet raken aan moeilijke dingen.
Ik respecteer de onderliggende boodschap. Eenzaam in gezelschap.