Na een hele periode waarbij het schakelen steeds moeizamer ging en er momenten waren dat ik geblokkeerd stond, zelfs eenmaal midden op een overweg, was het donderdagavond helemaal uit. Na de laatste controle wist ik al dat de versnellingsbak moest vervangen worden. Een kostelijk grapje dat ik gezien de boodschap van de garagist dat ook de vering achteraan op was en omwille van mijn plannen om volgend voorjaar een nieuwe wagen te kopen, niet zag uit te voeren.
Een hele dag was het al vechten tegen de tranen. Het besef van mijn huwelijksverjaardag die geen verjaardag meer was omdat er simpelweg geen huwelijk meer is woog zwaar door.
Er valt niets meer te vieren. Niemand die er zelfs nog maar aan denkt. Er is enkel eenzaamheid die rest. Ik wou dan ook alleen maar met mijn vermoeid en pijnlijk lijf zo snel mogelijk naar huis, om onder de dekens te kruipen.
Maar de koppeling vertikte het weer. De auto wou niet meer achteruit. Ik kon onmogelijk uit de parking wegrijden.
Het snerpende geluid van een blokkerende schakeling - ik bleef proberen - trok uiteindelijk de aandacht van voorbijgangers die zo vriendelijk waren me uit de parkeerstrook te duwen. En in de eerste versnelling raakte ik nog wel. Opgelucht naar huis.
Maar eens thuis raakte ik opnieuw niet in achteruit om de garage in te rijden. Geblokkeerd midden op straat. Ik trap door mijn koppeling. Gedaan met rijden. Vier pinkers op en hopen dat Touring niet te lang op zich laat wachten.
Twee uur dus. Wagen weggesleept. Mee met de mekanieker naar Zottegem voor een vervangwagen. Pas om tien uur 's avonds thuis. Huilen van pure ellende en vermoeidheid.
's Anderendaags dan maar de knoop doorgehakt. Aarzelen heeft geen zin. Een nieuwe wagen gekocht. Proberen niet stil te staan bij de financiële gevolgen. Een lege spaarrekening. Even geen rekening houden met andere mogelijke tegenslagen. Ik moet tenslotte volgende week gaan werken.
Het is met een knoop in mijn maag dat ik mijn oude auto leeg ruim. Tranen vloeien als ik in de vele vakjes spullen vindt die aan mijn vrouw toebehoorden. Briefjes, een knuffel, een half gesmolten energiereep, snoepjes. Alles in de wagen ademt nog haar aanwezigheid uit. Ik heb het laatste jaar veel gehuild als ik in de wagen alleen zat en meestal waren het herinneringen aan haar die me dan kalmeerden. De gewaarwording van haar hand op mijn hand als ze aan het stuur zat. De uren dat we samen in de wagen gebabbeld of zelfs gezongen hebben op weg naar het werk, om boodschappen, op weg naar iets leuks of op reis. Haar openlijk genieten als ik door haar haar streelde...
Telkens opnieuw loslaten. De sleutels achterlaten.
Nu met een leenwagen naar huis. Volgende week krijg ik de sleutels van een nieuwe steriele wagen. Eén zonder geschiedenis maar wel veiliger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten