Kamer 411

In de badkamer van een hotel. Kamer 411. Ze maakt zich klaar voor het liefdespel met een nieuwe partner die achter de deur op haar wacht. De spanning van de eerste keer. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel. Haar lichaam keurend. Haar handen glijden over haar buik. Ze stelt tevreden vast dat haar dijen elkaar niet raken en haar buik plat is. Ze nijpt ruw in haar blote borsten. Ze kunnen er mee door, mochten wel iets groter zijn. Ongegeneerd kleedt ze zich uit, vertrouwd met haar eigen lijf en mijmerend over hoe ze zich over geeft aan de aanrakingen van haar vriend. Seks, dat vraagt haar lichaam nu. Recht toe recht aan. Voelen hoe de ander haar begeert.

Het naakte lichaam van de vrouw op de planken, op nog geen twee meter van me af, haar innerlijke stem vertolkend van verlangen, van overgave, van geloof in de liefde, beroert mijn hele wezen. Haar huid glimt.
Als ze nonchalant op haar poep gaat zitten, de benen lichtjes gespreid kijk ik recht naar haar Brazilian waxed geslacht. Even later duwt ze het boek dat ze in de hand heeft tussen haar benen, quasi nonchalant er tegenaan om de handen vrij te hebben. Ik voel mijn tepels hard worden, sappen stromen en bloed kolkt tegen de zwaartekracht in naar mijn bekken.

Ze brengt een intens verhaal van mannen, passie, misverstanden en teleurstelling.
Maar mijn lichaam voelt de aanrakingen van mijn vrouw. Voelt hoe ze me bemint en lijkt geprogrammeerd om zich over te geven. Ik heb geen pik nodig.
Ik zit in een volle zaal.
Een besef dat binnen of buiten de zaal eigenlijk niet uitmaakt. Lichamelijke verlangens zijn nu enkel hinderlijk. Er is geen partner meer die achter de deur op me wacht om ze te stillen.

Na een hele dag in de weer zijn - werken, een etentje met een vriendin, huishoudelijke klusjes, ben ik moe en hoop ik wat ontspanning te vinden in een toneelavond met nog een andere vriendin.
Heel even was het zelfs door me heen gegaan dat ik hoopte er niet bij in slaap te vallen.
Maar als ik thuis kom na de voorstelling is er van slapen geen sprake meer. De adrenaline giert door mijn lijf. Heel mijn lichaam vraagt om haar lippen, haar handen, haar huid tegen de mijne. Flitsen van herinneringen aan stomende momenten. Verdrinken in haar ogen. Haar blik die me vertelt dat ze me heeft waar ze me hebben wil.
Ik word er gek van.  Tranen van pure frustratie. Ontzettend gemis. Vechten tegen de drang om van nauwelijks hanteerbare woede mezelf pijn te doen. Tegenwicht bieden aan een lijf dat smacht naar wat niet meer is, dat zich vrouw wil voelen, bemind wil weten.

Ik weersta aan de gedachte om een slaappil te nemen. Me niet laten dirigeren door mijn lijf. Weerstand bieden. Een onrustige nacht tegemoet.
Volgende keer toch op voorhand wat beter informeren naar wat me te wachten staat als ik naar iets ga kijken.



http://www.tarsenaal.be/programma/kamer-411-t-arsenaal-15-11-2014-20-15