Leeg

Ik hoop dat ik je nu niet helemaal leeggezogen heb. Mijn cliënte kijkt wat schuldig naar me na een intensieve twee uur durende sessie. Ze is een pak rustiger dan toen ze helemaal opgelaten en ontredderd binnenkwam.
Het was vermoeiend maar ik voel me niet leeg door haar. Getuige zijn van haar proces van verwerking is net iets dat afleidt door de ver- en bewondering die ik telkens voel als ik zie hoe mensen stappen zetten om hun trauma's van zich af te schudden, hoe ze hun angsten overwinnen om toch de confrontatie aan te gaan met hun herinneringen, met daders, met...

Leegte is er vooral achteraf door de confrontatie met mijn eigen realiteit. Als ik mijn bureau uit loop na de laatste cliënt en me helemaal alleen in een donkere living installeer. Niemand die op me wacht. Niemand die me opvangt, die geïnteresseerd is in hoe mijn dag is verlopen.
De boodschap is telkens om me niet in zelfmedelijden te wentelen. Terug dringen van het verlangen naar vertrouwde armen rond me, om even veilig in te kunnen wegkruipen.
Staren in de leegte. Bekomen van alle verhalen. Even niet moeten praten en luisteren. Moe.
Enkel de hond en twee katten die aandringen om eten te krijgen.
Het blok zwaar aanwezig in mijn borstkas. Lichamelijk de druk voelen van opstuwende wanhoop en dan toch maar de TV aanzetten om even van de wereld te zijn. Overleven door bezig te blijven en mezelf af te leiden van mijn eigen malaise.

Gelukkig zijn zowel de poetsvrouw als de tuinman deze namiddag in de weer geweest zodat ik even niets mee hoef te doen.




http://peking2015.wordpress.com/2014/10/23/het-mag-niet-voor-niets-zijn-geweest/