Al mijn goede voornemens ten spijt kom ik weer helemaal in zak en as aan bij mijn therapeute. Een hele dag werken, een pijnlijke keel en een ondraaglijk gevoel van eenzaamheid doen de tranen weer vloeien.
Schuldgevoelens ook ten aanzien van mijn kinderen. Enkel bij hen kan ik even mezelf zijn, voel ik me veilig. Ik heb hun knuffels, hun aanwezigheid nu zo nodig. Maar ik wil hen ook niet belasten. Ik wil dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over hun moeder. Ik probeer hen niet te bellen, hen niet te vragen om vaker langs te komen, gewoon tevreden proberen zijn met de momenten dat ze spontaan langs komen.
Mijn therapeute vraagt of het niet zou kunnen dat ik nog heel wat 'puntjes in de diepvriezer' zitten heb.
Het beeld heeft ze van een cliënte. Als je in een relatie investeert bouw je krediet op. Maar uiteindelijk ontvang je ook van de ander. Liefde, aandacht, zorg...
Soms is er een overschot. Geef je meer dan je ontvangt. Dat zijn puntjes die je in de vriezer kan stoppen. Soms zijn er periodes dat je meer nodig hebt dan je kunt geven, dan kan je ze uithalen.
Misschien moet je je kinderen maar eens vragen of je nog puntjes in de vriezer zitten hebt en of ze willen aangeven wanneer ze dreigen opgebruikt te geraken. Zo hoef je je niet schuldig te voelen als je vraagt. Dan kunnen ze zelf ook aangeven wanneer ze zich belast voelen.
Ergens weet ik wel dat ik bij mijn kinderen veel krediet opgebouwd heb, dat ze er voor mij willen zijn, dat ze nu volwassen zijn.
Ik neem me voor om er eens een babbel over te doen.
Maar een hele nacht laat het beeld me niet meer los.
Alles van mezelf heb ik gegeven in de relatie met mijn vrouw. Maar bij haar zijn er geen puntjes in de vriezer gegaan. Het was niet voldoende, ik kon haar niet genoeg bieden. Mijn liefde, zorg en aandacht bleken ontoereikend.
Ik had er zelfs geen idee van dat mijn puntjes waren opgebruikt, dat het aandacht en middelen verdelen met mijn kinderen, mijn falende gezondheid op dat moment teveel puntjes op gebruikten. Dat graag zien en aandacht voor haar daar geen tegenwicht voor konden bieden.
De pijn is niet te harden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten