Leeg.
Leeg van binnen. Leeg rondom mij.
Mijn living en keuken ontmanteld omwille van verfwerken. Alles klinkt hol. Alles ontdaan van wat nog wat illusie van huiselijkheid gaf.
Ik voel me verloren in de van alle gezelligheid ontdane ruimtes. Thuiskomen van lange intense werkdagen in de leegte.
Me afvragen waarom ik in hemelsnaam heb toegezegd om dit te laten gebeuren. Terzelfdertijd weten dat ik die kans moest aangrijpen.
Het plafond diende nog hersteld te worden. Na een lek in de badkamer - ondertussen meer dan twee jaar geleden - werd het ontsierd door blazen afschilferende verf.
In de living diende een kapotte luster vervangen te worden waardoor een zestal bevestigingsgaten van de oude overbleven en een opgehoogde koepel in de keuken liet resten isolatiemateriaal bloot liggen.
Toen ik een paar maand geleden op een etentje bij vrienden hier iets over vertelde was een schilder, een vriendin van de vrienden, aanwezig.
Toen zei ik al schertsend dat ik op haar ook nog wel eens beroep zou moeten doen.
Maar de energie en de goesting ontbrak om er werk van te maken.
Tot ze twee weken geleden plots zelf belde. Ze had een gaatje in de agenda voor een paar kleine binnenwerkjes. Of het uit kwam ...
Ik heb toegezegd. Het moet er toch eens van komen.
De leegte van mijn woonomgeving weerspiegelt de leegte binnen in mij. Eenzaamheid die als een blok op me valt als ik na een hele dag werken, praten, zoeken en omgaan met mensen de ruimte binnen kom.
Alles in mij schreeuwt om haar, om armen om me heen, om een knuffel, om me met heel mijn lichaam te kunnen over geven, om thuis te komen, om eventjes te horen dat zij - iemand ? - van me houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten