Ikken

OK.
Ik herken het. De neiging om mezelf te vergelijken met hoe ik tot nog geen twee jaar geleden was.
Hoe dit leidt tot negatieve conclusies. Ik ben niet meer de ondersteunende, positieve warme mama voor mijn kinderen. Zij dienen me vaker op te vangen dan ik hen.
Ik ben minder hartelijk en meer afstandelijk als therapeute.
Op mijn werk is mijn inzet niet meer 100%. Ik ben er vaak met mijn gedachten niet bij. Als ik eerlijk ben interesseert het me op sommige momenten nauwelijks.
Ik kan mezelf niet meer zijn in contact met mensen die ik vroeger als vrienden zag. Telkens opnieuw mezelf sterker moeten voordoen dan dat ik me voel.
Ik lach veel minder, maak geen plezier meer, ben minder uitnodigend naar mensen...ik kan nog heel wat dingen aan het lijstje toevoegen.

En ik kan er ook nog inkomen dat die neiging, dat stuk van me, de rest van me wil aanzetten tot  alert zijn. Opdat ik niet zou crashen, opdat ik me niet zou laten gaan. Dat dit stuk me misschien wil beschermen ..???

Dat stuk in me vecht tegen een deel dat gelaten is. Dat alles gewoon van dag tot dag neemt. Niet meer gelooft in een oplossing. Het is wat het is. Het is allemaal gestopt. Berusten.
Gewoon ervaren van een onoverkomelijke vermoeidheid.  Willen de ogen sluiten en slapen en gerust gelaten worden. Dat stuk voelt zich krachteloos en is geïrriteerd door de vele suggesties van een collega om dit of dat te proberen om me toch maar beter te gaan voelen. Het neemt afstand van mensen.

En tussen die twee stukken in zou ik moeten bemiddelen. Beslissen wanneer ik toegeef aan de nood aan rust of wanneer ik mezelf tot de orde moet roepen, mezelf in herinnering brengen dat ik het ooit anders deed, kon..dat ik mezelf niet mag laten gaan.

Het is halfweg de namiddag als ik de therapiesessie heel verward verlaat. Verdriet overspoelt. Mezelf ervaren als een vat van 'ikken' die van binnen vechten en waar ik niet mee om kan. Heimwee naar mezelf zoals ik me vroeger ervoer. Eén en helemaal niet zo complex. Niet met een binnenwerk waarin alles wringt en spant. Maar eenvoudig gelukkig te maken met een knuffel en opbloeiend en tevreden in de geborgenheid van een relatie en een gezin.

Vluchten in de sauna. Alleen met mijn gedachten. Warmte die troost biedt. Alleen tussen een massa naakte anonieme lichamen. Niet stil staan bij de eenzaamheid.