Het is alsof iets in mij helemaal open scheurt als ik na een gezellige avond plots door de gastvrouw vastgepakt wordt voor een spontane warme knuffel.
Vechten tegen de tranen en voelen hoe alles in mij schreeuwt om ..om wat? Om haar.
Onbeholpen hijs ik me in mijn jas, helemaal onderste boven van de onverwachte uiting van affectie. Maar haar partner wil ook een duit in het zakje doen en drukt me tegen zich aan.
Mezelf met moeite in de hand houden. De sfeer van de avond niet willen bederven met overstromend verdriet.
Hele weken afstand houden van mensen, van gevoelens, van herinneringen die pijn doen. Gewoon functioneren. Door doen. Oppervlakkige, vluchtige contacten.
En dan onverwacht warmte ervaren en als een onder druk gezette bom exploderen.
Snel een bedankje en de auto in. Door tranen verblind nauwelijks de weg voor me uit zien. Gelukkig weinig volk op de baan.
Snikken dat pijnlijke hartkramp voortbrengt. Happen naar adem.
Tellen. Ademhaling regelen. Controle houden.
De autorit kalmeert. Dankbaar voor de warmte van het gezelschap. Praten over koetjes en kalfjes maar ook ruimte om hier en daar een kleine leuke herinnering aan mijn vrouw op te halen. Even niet moeten doen alsof ik geen leven voor mijn vijftigste had. Dat ik toen meer dan mama was.
De vermoeidheid slaat toe. In bed ervaar ik de troost van de knuffel die mijn vrouw heeft achtergelaten. Het hondje dat ik voor haar moest vasthouden als ze eventjes uit bed ging. De belofte van 'voor altijd' indachtig klem ik het in mijn hand en val uitgeput in slaap met het beeld van haar ogen die naar me lachen op mijn netvlies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten