Een hele dag intensief bezig met een team. Hen op weg helpen met moeilijke casussen. In de namiddag hen begeleiden in een veranderingsproces.
Deze ochtend overstuur vertrokken. Verward wakker geworden midden in een droom waar ik helemaal niet wou uit ontwaken. Eens ter plaatse merken dat ik de voorbereiding voor de namiddagsessie thuis ben vergeten.
Mijn hoofd is leeg. Black-out. Ik kan me niets herinneren van de voorbereiding. Wat ging ik weer met hen doen?
Het lukt me om de knop om te draaien en in de voormiddag in te gaan op hun vragen. Ze zijn tevreden en zoeken actief mee.
Tijdens mijn middagpauze snel een nieuwe voorbereiding maken. Er begint een en ander terug te dagen.
Vier uur brainstormen, plannen, een draaiboek opstellen, oplossingen bedenken.
Ze zijn tevreden. Het 'dank je wel' van de teamverantwoordelijke doet me een zucht van opluchting slaken. Ik heb het er goed van af gebracht.
Als ik de deur achter me dicht sla en op straat de kilte voel valt de vermoeidheid als een loden deken over me heen. Ik krijg mijn lijf nog amper in beweging.
Het verlangen om even de telefoon te pakken en te bellen of te sms'en dat het goed gegaan is en ik naar huis kom, duw ik weg maar de tranen lopen al over mijn wangen voor ik mijn auto bereik.
Kon ik maar even haar stem horen. Kon ik maar even thuis komen.
Ik probeer me te focussen op de weg. Nummerplaten lezen. Lichten tellen. Alles beter dan te blijven hangen in onmogelijke verlangens.
Kwaad op mezelf omdat het me niet lukt om 'happy single' te zijn. Kwaad omdat heel mijn gestel mist, omdat ik me dag na dag meer voel verdorren.
Kwaad op de wereld die het evident vindt dat ik voort doe. Kwaad op het lot dat me mijn geluk ontnomen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten