Na een vriendenbezoekje en een begrafenis krijg ik de droefenis niet meer van me afgeschud. Alles in mij doet pijn. Een heel weekend vechten tegen de tranen. Dertien kilometer wandelen, ploeteren eigenlijk, door de modder onder een grijze dichtgetrokken wolkenhemel. Tranen met tuiten huilen en telkens weer proberen om mijn aandacht te richten op de weg. Al mijn zintuigen aanspreken om los te komen van de zwaarte binnen in.
Mezelf zover gebracht om contact met anderen te zoeken. De voorzichtige adviezen aan mijn cliënten indachtig, zelf proberen om het isolement te doorbreken.
Mijn dochters gebeld. De ene in Zwitserland, de andere in Roemenië. Geen van beide bereikbaar. Mijn zoon lijkt van de aardbodem verdwenen. Twee vriendinnen via Skype trachten te bereiken. Niemand antwoordt.
Dan mijn moeder. Ik kan geen woord meer uitbrengen aan de telefoon. Ze komt langs. Praten over de nichtjes en neefjes. Van binnen drukt het blok mijn hart en luchtpijp dicht. Maar het biedt afleiding. Ik kom de zondagnamiddag door.
's Avonds even van de wereld door een crimi op TV.
Een crisisinterventie in een bedrijf. De tweede zelfdoding op nog geen maand tijd. De eerste maal een schok voor het team. Nu reageren de mensen gelaten. Over de eerste wordt nog nauwelijks gesproken. Zo snel lijk je vergeten.
Men was niet verrast. De persoon in kwestie had aan verschillende collega's laten weten dat hij een doe-het-zelf euthanasiepakket besteld had op het internet. Actief bestanddeel: lachgas. Zou pijnloos zijn.
Zo eenvoudig is het.
Het verwart en het intrigeert terzelfdertijd.
Is het echt nodig om door te gaan als er uit stappen zo eenvoudig kan zijn?
Ik duw het weg.
Mijn kinderen. Ik heb voor hen gekozen.
Straks cliënten. Ook zij rekenen op mij.
Doordoen. Volhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten