Mijn oog zit dicht. Helemaal ontstoken. Mijn lijf is moe en wil niet vooruit.
Mijn vrouw bedankt openlijk haar vriendin op facebook voor de steun bij haar project en verklaart haar graag te zien.
Acht cliënten na elkaar. Een zieke dochter in huis die het ene moment soep wil en het volgende dan toch weer niet.
Of ik de dokter wil bellen en dan toch weer niet. Voor de rest niet echt aanspreekbaar. Maar ja, ze is dan ook ziek.
Ik moet verder doen en alles in mij wil er de brui aan geven, voelt zich hopeloos alleen. Wil alleen maar de ogen sluiten en niks meer met deze realiteit te maken hebben.
Anderen quasi opgewekt onthalen, een hart onder de riem steken en zelf ervaren alleen te staan.
Door niemand meer echt graag gezien. Voor niemand meer echt belangrijk. Voor niemand meer op de eerste plaats.
Het moeten doen met oppervlakkige sympathie van mensen... die zich snel weer tot hun eigen geliefden wenden.
Woede, onmacht, frustratie...oeverloos verdriet.
Niet in zelfmedelijden willen wegzinken en dan toch weer afglijden.
Leven zonder liefde. Hoe doe je dat als je liefde altijd als belangrijkste waarde in je leven hebt gezien?
Is dit misschien een dictaat dat ontsproten is aan een verwend brein?
Leven zonder verbondenheid. Gewoon van het ene contact naar het andere. Hoe vind je daar bevrediging in?
Het ene moment je afvragen wat je verkeerd gedaan hebt waardoor je in deze situatie bent beland om dan te realiseren dat je dit niet verdiend hebt, dat het je gewoon is overkomen... Of ...heb je toch dingen gemist? Heb je toch de foute keuzes gemaakt? Heb je haar toch op een of andere manier tekort gedaan?
Waarom voelt het zo koud en hard in en rond mijn hart?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten