Schrikbeeld

Ze gebaren al van ver dat ik bij hen moet komen. Ik  kom toevallig langs hun huis tijdens een wandeling met de hond.
Ze zijn verwoed in de aanslag met aftrekkers en bezems om het overtollige water van hun oprit richting de goot te loodsen.

Een nicht van mijn moeder en haar wederhelft.
De gebruikelijke onderwerpen. Alles goed met de kinderen?
Alle drie uit huis.
En hun kinderen?
Ook goed. Ook met de kleinkinderen. Alleen de oudste dochter. Ja, nog altijd alleen nadat ze dertien jaar geleden hoogzwanger door haar man in de steek gelaten is.
Ze doet het wel goed hoor. Ze loopt en ze fietst en elke dag tot zeven uur aan het werk.
Maar ja, ze mist iets, he. Gelukkig kan je haar niet noemen.
En nu zijn de kinderen nog thuis. Jonge pubers ondertussen.
Maar er komt een moment dat ze ook het huis uit zijn, dat ze helemaal alleen komt te staan. Ja, dan...
Je kent het, he?
Ze maken zich er zorgen om. Maar dat is iets waar je als ouder geen vat op hebt.
Ik knik bevestigend en besef schamper dat mijn situatie nu het schrikbeeld van deze mensen voor hun dochter is.

Dertien jaar. En ik ben nog maar anderhalf jaar ver. Hoe blijf ik overeind?

Of ik niet even binnen kom?
Een blik op mijn modderige rubberlaarzen en de vuile poten van de hond is genoeg.
Ik zet mijn tocht maar verder. Het blok lelijk aangezwollen in mijn borstkas.