Drama

Drie kinderen omgekomen in een brand. De jongste amper twee. Een brand aangestoken door hun eigen moeder. Een lange geschiedenis van intra familiaal geweld. Betrokkenheid van verschillende hulporganisaties.

Drie kinderen uit een regio die ik opvolg. Enkel voornamen in de krant. De naam van de jongste vrij ongewoon. Het doet geen belletje rinkelen. Dit is een dossier dat ik niet ken.
Maar wie van de verpleegkundigen die ik coach is hier in betrokken?  Hoe moet dit voor haar zijn? Heeft ze hulp nodig?  Is er overleg geweest in dit dossier? Signalen gemist?

's Morgens is dit het onderwerp van de dag. Iedereen wil weten hoe het zit. Wie volgde deze kinderen op? Een opluchting als de dienst databeheer de namen doorspeelt en blijkt dat het gezin  buiten de provincie dienstverlening kreeg. Niemand van onze mensen is betrokken. Maar toch blijft de schok groot.

Verschillende verpleegkundigen bellen met vragen rond eigen dossiers. Ze zien het niet meer zitten. Het parket moet ingeschakeld worden. Ze willen de verantwoordelijkheid niet meer dragen. Iemand, een andere dienst, het gerecht, eender wie moet overnemen. Paniekvoetbal.
Zo veel gezinnen waar niet veel nodig is opdat er drama's gebeuren.
Niemand wil dan betrokken zijn.

Een hele dag geruststellen. Samen zoeken. Zolang ouders opening laten voor hulpverlening en er voldoende beschermende factoren zijn, doen we verder, zoeken we verder om het leefklimaat en de ontwikkelingskansen van kinderen te optimaliseren. Met de beperkte middelen en het mandaat dat we hebben. Soms op het scherp van de snee.
Zonder garantie. Zonder zekerheid dat er geen drama's gaan gebeuren als we er niet bij zijn.

's Avonds uitgeput naar een klankrelaxatie. Er impulsief op ingetekend om een vriendin terug te zien. Haar partner begeleidt het groepsgebeuren.
In mijn hoofd draaien de vele schrijnende verhalen door.
Een uitnodiging om 'een engelenkaartje' te trekken bij het begin van de sessie. Om mee te nemen op de klankreis.
Op het mijne staat 'tederheid'.
Er knakt iets. In mijn leven is er geen tederheid meer.
Ik verstop me onder de plaid om mijn tranen de vrije loop te laten. Gelukkig is de ruimte karig verlicht. Het blok zwaar aanwezig in mijn bovenlichaam en mijn keel dichtsnoerend.
Als na de inzet met de bouzouki en de regensteen, de geluiden van klankschalen weerklinken is het alsof het blok loskomt en als een homp rauw uitgehard vlees in een gelachtige massa heen en weer tussen en tegen mijn ribben beweegt. De aanslagen brengen diepe lage,  natrillende klanken voort die het blok mee doen resoneren. Het benauwt. Het is alsof mijn binnenwerk een eigen leven leidt terwijl ik stil op het matje lig.
Ik vergeet te wenen in mijn concentratie op de bevreemdende gewaarwording.  Pogen om mijn ademhaling te controleren. Nu niet panikeren.
Als de warme klanken van de native flute weerklinken komt het allemaal wat tot rust. Mijn buurvrouw begint te snurken, niet bepaald een aangenaam geluid. Gelukkig maar voor eventjes.
Maar het hele gebeuren helpt wel om los te komen van de zware werkdag. Verdriet is mijn metgezel.

In het naar huis rijden vechten tegen de slaap.
De werkweek zit er op.