Pendel

Ze heeft me gependeld. De pendel zei haar dat mijn lichaam wou leven. En ze heeft twee engelen gezien bij me.

De woorden van mijn therapeute dringen maar half tot me door. Vaag herinner ik me een TV-fragment waarin met een experiment werd aangetoond dat een pendel helemaal niets doet als de pendelaar geblinddoekt is maar plots wel bij diezelfde pendelaar het gewenste antwoord geeft als die  ziet wat er gebeurt. Kwestie van hoe je - zelfs in de overtuiging dat je je hand bewegingsloos houdt - toch invloed uitoefent op de draad.

Maar ik hoor ook de opluchting in haar stem.
Ze is bezorgd en betrokken na een zware sessie waarbij een heleboel samengebald verdriet zich uitgebraakt heeft.
Ik had me er zelf niet aan verwacht.
Na een heftige week had ik tijdens een goed gevuld weekend mijn rust net wat hervonden.

Maar haar vraag om stil te staan bij wat ik wil loslaten doet van binnen een snaar breken.
Ik heb de laatste twee jaar al zoveel losgelaten aan dromen, plannen, verwachtingen. Zoveel dingen die ik mis, waar ik energie uit haalde. Elke keer dat ik ontwaak word ik daar met mijn neus op geduwd.
Maar ik wil niet moeilijk doen. Ik heb tenslotte toegestemd om verder Reiki te doen en blijkbaar hoort het er bij dat ik me tijdens die behandeling focus op een gedachte.

Iets dat ik wil bereiken?

Ik stamel dan maar 'dat ik minder nodig heb', 'dat ik minder mis'.

Maar het universum kan blijkbaar niets aanvangen met negaties. Hoe zou ik het positiever kunnen formuleren? Als een affirmatie.
Mijn brein is gestopt. Ik kan niet meer denken. Het blok zit al weer in mijn keel.

Ze suggereert 'ik heb genoeg aan mezelf'.

Ik voel mezelf verdwijnen.
De tranen lopen over mijn wangen maar ik krijg niets meer uit mijn strot. Ik knik dan maar.

Op tafel. Het is mij niet duidelijk of ik iets moet doen. Ze start met de ondertussen vertrouwde aanrakingen aan mijn hoofd en schouders. Maar mijn darmen protesteren. Al mijn aandacht gaat naar het opvangen van de plotse krampen. Mijn buik doet zeer. Het belet me op eender wat anders te concentreren.
Ik probeer mezelf te beheersen. Ik wil niet weer wenen. Alles verkrampt.
Beelden van mijn vrouw gaan door me heen. Morgen is het twee jaar geleden dat ze me out of the blue vertelde dat de liefde over was, dat het gedaan was.
Maar in heel mijn wezen zijn de herinneringen opgeslagen van mooie liefdevolle momenten.
En ik moet loslaten...

Ze legt kristallen in mijn handen, een amethist op mijn voorhoofd en op mijn buik word ik ook iets gewaar.

Plots zegt ze ' nee, ik doe het niet'.
Het,  dat is de geplande psychic surgery.
Dit is niet wat je nodig hebt.
Je moet ontvangen, niet loslaten.


Haar woorden doen me breken. Mijn lichaam schokt als ik het ingehouden verdriet en de wanhoop niet meer kan controleren. Ik kan het niet meer stoppen.


Helemaal uitgeput en in de war kom ik thuis. Recht in bed. Vergetelheid opzoeken.


Ondertussen een hele dag aan de slag geweest. Het bezig zijn met collega's geeft afleiding.
Zou mijn vrouw vandaag ook eens stilgestaan hebben bij deze 'verjaardag?'