B + U + S + C/J/S?

Na een heel emotioneel weekend een gevulde werkdag met warme appreciaties van collega's. Ik kan er weer even tegen als ik bij mijn therapeute langs ga. Van binnen hoop ik stiekem dat het een eerste sessie zonder tranen wordt. 

Reiki. Op de tafel liggen en even de rust nemen om de indrukken van de dag wat te laten bezinken.
Ik krijg de opdracht om stil te staan bij wat ik gewaar word terwijl ze met haar handen mijn hoofd lijkt te 'scannen'.
Haar vraag roept de sensatie van een kus op. Mijn lippen tintelen warm en voelen als het ware de impressie van lippen op de mijne. Jarenlang een vertrouwd gevoel. Elke dag een meermaals terugkerende ervaring.  Soms teder, soms prikkelend, soms gewoon verbondenheid. Iets wat steeds opnieuw mijn hart een sprongetje deed maken. Nu al twee jaar een groot gemis. Maar ik koester even de illusie.

Ze vraagt of ik 'het blok' voel.
Op dat moment even niet.
Ze neemt een donkergrijze ronde platte steen en plaatst die op mijn borst.
Is dit een vergelijkbaar gewicht?
Verwarring.
Mijn hart klopt nog opgetogen van de opgeroepen gewaarwording.
Het is alsof het zelfs al kloppend de steen lijkt op te tillen. Alsof hij nauwelijks gewicht heeft en begint te zweven door het pulserend pompen.
Maar ik knik.
Geboeid door wat mijn hart met de steen lijkt te doen.


Ze voelt met haar handen in de lucht boven de steen. Ik sluit mijn ogen om de beleving niet kwijt te raken. Ik weet immers niet wat op dat moment van mij verwacht wordt.
Ik volg een impuls en leg de steen naast me. Hij hindert me.
Ze neemt mijn rechterhand in de hare. Een warme tedere aanraking. Met mijn hand voel ik haar hartslag. Het brengt rust. Mijn hart resoneert mee.
En dan ...twee kneepjes.
De herinnering flitst door me.
Het kleintje is bij mij, lachend, een vertrouwde blik.
Alles in me wordt warm. Dit wil ik niet loslaten.
Voor altijd?


Ze legt haar handen op mijn ogen. Als haar rechterhand zachtjes op mijn slaap drukt, is zij er plots ook  bij.
Haar donkere grote ogen kijken me aan. Wat angstig maar ook vol vertrouwen.
In mijn beleving druk ik haar tegen me aan. Voorzichtig om haar niet aan het schrikken te maken. Heel mijn lichaam voelt het hare.  In mijn ooghoeken zie ik een puber met blote benen in een losse short, quasi nonchalant zitten op een steen, zijn haar naar gewoonte stoer opgewerkt met gel. Hij houdt mij en de meisjes in de gaten, afwachtend, aarzelend, op een afstand.
In gedachten vraag ik me af of de jongetjes ook in de buurt zijn.


Wat gebeurt er?
Ik schrik op van haar stem. Verstoord in mijn herinnering.
Wat voel ik?
Een heel intens gevoel van liefde, van graag zien.
Maar het besef dat dit opgeroepen wordt door een illusie, door iets wat niet meer is, een herinnering, stuwt een overspoelend verdriet naar boven. Ik krijg niets meer gezegd.

Ze legt opnieuw de steen op mijn borst.
Hij is nu ongelooflijk zwaar. Ik kan het niet verdragen. Het belet me om gewoon te ademen. Hij moet er af.
Is dit dezelfde steen als daarnet? Door mijn tranen kan ik het zelfs niet goed zien.
Ze wisselt hem met een rood geglazuurd keramieken hart. Dat voelt akelig koud.
Ook dat wil ik er liever niet. In mij voel ik onrust en irritatie. Ik wil hier weg. Dit doet geen goed.
Wat wil ze hier mee bereiken?
Ze blijft met haar handen boven mijn hoofd en boven mijn borststreek voelen.
Vechten tegen de tranen en het besef van een onnoemelijk gemis.

Dan rommelt ze wat tussen spullen op een tafeltje en plaatst een klein zachtroze kwartshartje tussen mijn borsten.
Ook dit voelt koud maar het lijkt een koele stroom doorheen mijn huid naar mijn binnenwerk te brengen. Het voelt niet onaangenaam maar terzelfdertijd weet ik niet wat ik er moet van denken.


En dan is de tijd op.
Of ik weet wat mijn hart nodig heeft?
Weten wel, maar ...wat moet ik er mee?

Bij de afronding vraag ik of ik de steen even mag vastnemen.
Ik ben verrast door de lompe zwaarte van het ding. Zo anders dan mijn eerste beleving.
Met veel indrukken naar huis.
Ze heeft en geeft geen antwoorden.
Hoe moet ik verder als ik ze zelf evenmin vind?