Kramikkige mekaniek

Een hectische week. Elke dag en avond een overvol programma. Geen tijd om te denken. Geen ruimte om te voelen. Gewoon handelen. 's Avonds te moe om stil te staan bij iets.
En dan ...geeft mijn lijf het op.
Drie uur file tijdens het naar huis rijden. In het heenrijden reeds een rit van ruim anderhalf uur achter de rug.
Al na een uur voel ik hoe mijn rug protesteert. Maar je moet het liedje uitzingen. Tegen dat ik mijn huis bereik ben ik een wrak. Alles doet zeer.
's Anderendaags stijf wakker worden. Boodschappen doen. Sleuren met vijfentwintig kilo hondenvoer en zakken meel.
En het is gebeurd. Alles zit vast.

Verder werken. Pijn proberen negeren. Ademen is lastig en mijn arm tintelt en weegt als lood.
Opnieuw verbaasd zijn hoe lichamelijke pijn alle mentale ruimte in beslag neemt zodat gemis en verdriet op de achtergrond raken.
Alles in het teken van zoeken naar comfort. Welke houding kan ik even aanhouden. Hoe kan ik even in beweging komen. Hoe kan ik mijn nek, mijn arm, mijn rug even ontspannen?
Liggen, zitten, rondlopen, met de armen zwaaien, nek- en rug oefeningen...

Gefrustreerd als de osteopaat aangeeft pas de tweede week van juli tijd te hebben. Hoe hou ik het ondertussen leefbaar? Hoe kan ik slapen nu de medicatie in België niet meer verkrijgbaar is en meer sederende alternatieven geen optie zijn wil ik nog wat kunnen functioneren overdag.

Mijn lijf en mijn geest snakken naar rust.

Terzelfdertijd beseffen dat dit noch voor het ene noch voor het andere in het verschiet is.
Zolang mijn mechanische euvel niet verholpen wordt is er lichamelijk geen beterschap.
In het verleden heb ik vaak genoeg gedacht : het is van zelf gekomen dus het zal wel uit zichzelf wel over gaan. Ten lange leste  heb ik me toch steeds tot de osteopaat moeten wenden.
Pillen, massage of oefeningen brengen geen zoden aan de dijk.
Een misbehandeling door een andere, nochtans erkende osteopaat heeft al eerder geleid tot ernstige zenuwpijnen en een ziekenhuisopname.
Dus wachten maar.

Mentale rust ligt nog moeilijker.
Stoppen met werken geeft voornamelijk een diep besef van alleen zijn, een snakken naar warmte en affectie die er niet meer zijn. Een vakantiegevoel ken ik al twee jaar niet meer. Enkel meer onrust als ik niet aan het werk ben.

Even stoppen met denken nu. Focus op het verhaal van de volgende cliënt. Goed om te realiseren dat alles niet om mijn miserie alleen draait.