Filmbeelden en muziekfragmenten herkennen. Droedels oplossen. Een fotozoektocht. Een snelheidswedstrijdje met waterfietsen.
In de prachtige omgeving van het provinciaal domein van Kessel-Lo wordt de competitiedrang van wel dertig collega's getest en aangescherpt op een teamdag.
In ons lukraak gevormde groepje zijn we aardig complementair. Waar ik forfait moet geven bij de muziekfragmenten en een collega ons te snel af is bij de filmbeelden kan ik toch mijn bijdrage leveren bij de droedels en de foto's.
Ons team wint. Iedereen uitgelaten.
Afsluiten dan met een etentje.
Twee uur in de file naar huis. De eenzaamheid overvalt. Tranen wegduwen want mijn onderste oogleden zijn alweer twee dagen ontstoken.
Vanavond staat een verjaardagsoptreden van en voor een vriendinnenpaar op het programma. Een ander vriendinnenpaar zal ook van de partij zijn.
Met zes vrouwen zijn we zeven jaar geleden in het huwelijk getreden.
Vanavond zullen we er maar met vijf zijn.
Ik duw de gedachte weg. Ik zie wel. Maar de droefenis krijg ik niet meer uit mijn lijf.
In de douche nog gauw alles van me proberen afspoelen. Als ik aanzet is het alsof de weergoden alles over me heen storten en me lijken te willen beletten om ter plaatse te geraken. Ik zie geen meter voor me door het gutsende water. Aquaplanning lijkt de auto soms een ander spoor te doen volgen.
Als ik eindelijk de zaal van bestemming bereik is het alsof alle spieren in mijn lijf in uiterste spanning staan. Ademhalingsoefeningen in de wagen om alles wat in de plooi te laten vallen.
Met een brede glimlach dan naar binnen. Opgelucht als een vriendin me verrast begroet.
Ben jij er ook?
Een vrouw die me vaag bekend voorkomt, komt onverwacht samen met mijn baas naar me toe.
Ik ken jou.
Ja. ??
Weet je nog? We hebben samen een paar vormingen gedaan, jaren geleden, weet je nog? Rond armoede en werk, samen met...Hoe heet ze alweer?
Het daagt. Ik stamel de naam van mijn vrouw.
Hoe is het met haar?
Het vergt het uiterste van mijn beheersing om aan te geven dat ik haar niet meer zie maar dat het goed met haar gaat. Alles slaat dicht van binnen bij de herinnering.
Mijn vriendin snelt me te hulp door het gesprekje over te nemen.
En dan begint het concert. Prachtige stemmen vullen de ruimte.
Ook mijn vriendin is gevraagd om samen met de jarige een paar liedjes te vertolken. Ze heeft een uitzonderlijk zuivere stem die me steeds opnieuw beroert.
Maar als ze de eerste noten inzet voel ik alle leven uit me weg trekken.
Het liedje dat ze op onze huwelijksviering zong en dat we samen met alle aanwezigen bij de herhaling meezongen. Toen een fantastisch moment van verbondenheid.
Vechten om niet tegen de grond te gaan, er bij blijven, controle herwinnen over mijn lichaam en benen, mijn hartslag naar beneden krijgen, door ademen, tranen terug dringen.
Als ze na haar optreden terug naast me plaats neemt slaag ik er net in om te zeggen dat het mooi was.
Ik luk er evenwel niet meer in om het blok van binnen op de achtergrond te duwen. Als de hele zaal samen een liefdesliedje zingt stromen de tranen over mijn wangen. Dankbaar voor de duisternis in de zaal die veel verhult.
Ze legt haar hand troostend op mijn rug. Het helpt om mezelf weer in de hand te krijgen.
Ik pas om naderhand nog iets te blijven drinken. Mijn lijf wil niet meer mee. Ik ben uitgeput en morgen moet ik alweer vroeg op.
Gelukkig is de hemel buiten al weer opgeklaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten