De traanvogel

Het zachte beven in mijn benen is er van het ogenblik dat ik mijn bed uit stap. Aanvankelijk ga ik er nog van uit dat een ontbijt met fruit en een kop sterke thee de zwakte wel uit mijn lijf zal halen.
Maar vergeefs.
Een zware werkweek, het urenlange praten met een collega die mishandeld wordt door haar partner en het machteloze weten dat het einde hiervan niet in zicht is, de vele verhalen van cliënten, de verwachtingen van andere collega's om dingen klaar te krijgen...het hakt er behoorlijk in.

Mijn lijf is op en mentaal vind ik nu geen dingen waar ik energie kan uit putten.

Toch maar mezelf aanporren om de volgende cliënt te ontvangen, een dossier voor te bereiden, tussendoor een wasmachine draaien, de vaatwasser legen, naar de post en de winkel...en de voormiddag is zo om.

Dan aanzetten om naar de voorstelling van het eindwerk van een vriendin te vertrekken.
'Het voelen willen, het willen voelen'.
Kan ik weten wat ik wil als ik mijn gevoel niet laat spreken?

Voelen. Willen of denken.
Emoties. Cognities.
Twee bewegingen die tegen elkaar in lijken te gaan.
Diametraal tegenover elkaar.
Gevoelsmens. Verstandsmens.

Een pleidooi om de verbinding tussen die twee op te zoeken.
Een metaforisch verhaal om dit kracht bij te zetten.

De traanvogel.
Een jongetje aan een meer met naast zich een 'traanvogel'.
De ontmoeting met een oude man leert hem dat iedereen, echt iedereen,  een traanvogel heeft.
Dat er een traanvogelpaleis is waar deze vogels naar toe kunnen.

Het met veel overgave voorgelezen fragment doet alles in me trillen.
Een vogel die zacht zijn kopje in de hand van de man legt vermengt zich met het beeld van de uil.
Weken geleden zag mijn therapeute als in een visioen een uil naar me klauwen terwijl ze met me aan het werk was.

In mijn vechten tegen de tranen voel ik hoe de traanvogel..uil (?) in mij met bek en klauwen rauwe vliezige stukken bloederig vlees uit mijn hart rukt. Hoe er minder en minder van mezelf lijkt over te blijven. Een gapende pijnlijke wonde afgedekt met oppervlakkige uiterlijkheden. Aan de buitenkant nauwelijks meer iets van te merken. Willen en verstand als dekmantel voor het voelen?


Het fragment stopt bruusk. De vriendelijke uitnodiging om het vervolg te lezen in het boekje dat binnenkort van de pers rolt.
Stiekem hoop ik op een balsem voor mijn wonde. Benieuwd naar hoe het verder loopt.

Op de terugweg naar huis overspoelt het verdriet.

Fantastisch mooi gedaan Els!