Waarheid

Heb ik de waarheid verteld?  Denk je dat ik de waarheid verteld heb?
Het frêle vrouwtje voor me vraagt het bijna smekend.
Als wat je vertelt echt gebeurd is, dan heb je de waarheid verteld, probeer ik voorzichtig.
Ze knikt. Dat lijkt ze te begrijpen.

Is het echt gebeurd?
Ja. Ze knikt verwoed.

Heb ik dan de waarheid verteld?

Dan heb je de waarheid verteld.

Het is alsof er een heel pak van haar af valt.
Ze grijpt, over het bureau heen, met haar beide handen mijn hand vast.
Bedankt, bedankt.
Ze herhaalt het verscheidene malen terwijl de tranen over haar wangen stromen.
Ik heb de waarheid gezegd hé.
Je gelooft me.
Ik lieg niet hé?


Haar kinderlijke blijdschap om mijn reactie ontroert.
Ruim in de dertig is ze maar toch lijkt het alsof er een kleuter voor me zit.
Deze mentaal beperkte vrouw is onderworpen aan een verhoor rond verregaande seksuele feiten.
Mijn maag draait in de knoop als ik denk aan de opnames die ik heb moeten bekijken.
Een verhoorster die tot wanhoop gedreven werd door het onvermogen van de vrouw om vragen juist te begrijpen, om het onderscheid te maken tussen concepten als ervoor en erna, er op en er onder.
Een vrouw die het mannelijk geslacht steevast benoemde met het woord dat de goegemeente reserveert voor de bijhorende zaadreservoirs waardoor het moeilijk wordt voor een buitenstaander om een duidelijk handelingsbeeld te krijgen.
Komt daar het sperma uit? Gaat dat in ..? Wat was er eerst?

Wat zegt het over de betrouwbaarheid van iemand die voortdurend vraagt of ze de waarheid spreekt?


Als ze met veel uitingen van dank mijn bureau verlaat, zindert de ontroering nog door me heen. En terzelfdertijd de verontwaardiging om wat deze vrouw is aangedaan. Om wat zovele vrouwen wordt aangedaan. Telkens opnieuw. Als ze het meest kwetsbaar zijn, omdat ze kwetsbaar zijn.
Ze hebben hier verdomme niet om gevraagd.


Ik draag de gewaarwording van haar aanraking de hele dag met me mee.

Ik had dit zo graag eventjes aan mijn vrouw kunnen vertellen. Eventjes delen en weten dat zij mijn woede begrijpt. Het omhult me met droefenis. Maar 's avonds in bed realiseer ik me dat het de eerste dag is in ruim twee jaar dat ik zelf niet gehuild heb.

Het heeft maar één dag geduurd maar toch voelt het een beetje als een mijlpaal.