Onaangename verrassing

Ze is onaangenaam verrast om me daar te zien.

Haar woorden snijden diep in mijn ziel. Totaal onvoorbereid komt de begroeting van de vormingswerkster bij me binnen als ik plaats neem op de stoel naast haar om samen met de verantwoordelijke even af te stemmen over het verloop van de dag.

Ik ben daar onbedoeld. Een mail gemist die mijn teammoment heeft geannuleerd.
Na een rit van bijna twee uur leek ingaan op de uitnodiging van de verantwoordelijke om, gezien ik er toch ben,  aan te sluiten op de vorming geweldloze communicatie best zinvol. Een manier om het team eens op een andere manier te vervoegen.
Maar dat is duidelijk niet naar de zin van de vormingswerkster.
Mensen van de staf horen hun komst op voorhand aan te vragen luidt het.
Iets in mij probeert het weg te rationaliseren. Het is vast niets persoonlijks.
Maar ...het is niet de eerste keer dat ze me onverwacht een pijnlijke opmerking maakt.

Ik druip af.
Na een paar dagen alle gevoelens weg duwen, gewoon werken, niet stil staan bij iets..is het verdriet weer overspoelend aanwezig.
Niet gewenst zijn. Er niet mogen zijn. Iemand die me niet moet of niet meer moet.
Zelfs al is het iemand met wie ik eigenlijk niets heb.
Het raakt aan een te diepe etterende wonde.

Ik slaag er niet in om me de rest van de dag nog enigszins te concentreren.
's Avonds een etentje met twee vriendinnen. Het verslag van de laatste chemo's. Blij om hen terug te zien.
Maar de eenzaamheid schud ik er niet mee af.

Een nacht liggen woelen. De dag opvullen met activiteiten. Bezig blijven. Wandelen met de hond. Wassen. Strijken. Hoogtevrees trotseren om de platte daken schoon te maken. De afvoeren zitten dicht met takken en naalden.

Doodmoe dan naar een reünie met voormalige reisgenoten.
Gesprekken die afleiden. Veilige onderwerpen zat. Eten, recepten, wijn, Italië, reizen... Zelfs het minder luchtige kan aan bod komen. Ervaringen met euthanasie, trauma's door een collaboratieverleden.
Tussenin wordt er wat afgelachen.
Aangenaam vertier.
Eventjes vergeten.
Tot de muziek begint te spelen...

Pas in de vroege uurtjes naar huis. Dankbaar om een avond zonder tranen.