Zonnebloem

Gelatenheid. Het is wat het is.
Er valt niets meer te zeggen.
Leegte.
De tranen lijken even opgebruikt tijdens een sessie bij mijn therapeute.

Misschien brengen gesprekken ons niets verder.
Misschien kan ik je energie geven via Reiki.

Erkenning van gemis.

Je mist voeding. Geen mond meer die je kust. Geen armen meer waar je in kan wegkruipen. Geen lijf meer om je aan te warmen. Geen aanrakingen meer die je in vervoering brengen. Geen ervaren meer van graag zien en graag gezien worden. Geen intimiteit, geborgenheid of veiligheid meer. Niet meer tot rust komen. Geen thuis meer.

Ze is er van overtuigd dat Reiki een manier is om energie uit het universum door te geven. Dat het emotionele pijn kan stillen.

Het overstijgt mijn voorstellingsvermogen.

Misschien moet het zelfs wat intensiever. Eén keer per week?

Ik ken er niets van.
Ik weet alleen dat ik het niet red. Dat ik wegkwijn.

Je hebt geen voeding meer.

Anderen lijken wel zonder te kunnen. Hun weg alleen te vinden.

Een zonnebloem kan niet groeien zonder zon. Een moerasplantje heeft hier veel minder van nodig, gedijt ook in de schaduw.

De zon is uit mijn leven verdwenen. Ik overleef al bijna twee jaar zonder zon.
Reiki zou een stukje zon kunnen binnen brengen in mijn leven???


Ik heb niets te verliezen.