Op een dipje tijdens het vorige weekend na slaagde ik er in om me gewoon te focussen op het werk. Een vol dagprogramma. 's Avonds nog vaak voorbereidingen of te moe om nog iets te laten doordringen. Geen tijd om stil te staan bij enig gevoel.
Me laten verrassen door de oproep in mijn mailbox van een vrouw om andere vrouwen te ontmoeten in mijn regio. Waarom niet?
Een avondje met drie alleenstaande onbekende vrouwen op stap in Wetteren. Vriendelijke vijftigers.
Verwonderd luisteren naar hun wedervaren met mannen. Geen ervaringen om jaloers op te zijn. Maar toch zijn ze alle drie gretig op zoek naar een nieuwe prins op het witte paard.
Vertrouwen hebben ze er niet meer in, maar alleen is maar alleen.
Daten, heeft volgens de meest ervarene onder hen, ook zijn gevaarlijke kantjes. Gegarandeerd liegen ze over hun leeftijd. En als je date tijdens een afspraakje van anderhalf uur meer dan drie keer naar de WC moet, rep je dan snel weg. Op die leeftijd betekent dat : 'prostaat' of nog erger, en dat...daar zitten ze niet op te wachten.
Ze zijn het er bij het afscheid over eens. Dat moeten we nog doen. Een avondje vrouwenpraat.
Met heel veel indrukken en de pertinente vraag of ik dan wel een echte vrouw ben, duik ik mijn bed in. Moe maar weer een ervaring rijker. Zelfs al weet ik niet wat ik er van moet denken.
Vrouwen. Het doet me de hele nacht dromen over mijn vrouw. Verlangen om haar aan te raken, haar lijf dicht bij mij. Haar huid proeven. Merken hoe ze me telkens opnieuw wegduwt. Aanraking niet toelaat. Verdriet welt op. Zout van tranen weglikken en toch opnieuw toenadering zoeken.
Totaal ontsteld en verward wakker worden met een zilte smaak op mijn lippen.
Met een groep van dertig mensen op stap. Ik had me geëngageerd om de uitstap van de welzijnsschakel mee te begeleiden.
Op het domein van bestemming twee duizend man.
Ik kan nu eigenlijk geen contact aan. Alles in mij doet pijn. Een hele dag vechten tegen de krop in mijn keel. Vriendelijk proberen zijn en verhalen aanhoren. De klachtenzang van een vrouw over haar 'vent' die ze liever als 'postuurke' in de kast zou zetten. Het relaas over de manipulaties en het financiële onrecht dat een andere is aangedaan door een ex-partner. De moeilijke puberkinderen van nog een andere...Ik luister, nauwelijks in staat om te reageren. Maar dat lijkt er zelfs niet toe te doen.
Verloren in een menigte. Ik kan niet weg, want ik ben afhankelijk van de buschauffeur.
Eens thuis gekomen vlucht ik in de fictie van de laatste afleveringen van 'missing'. Spanning opzoeken om de spanning binnen in aan te kunnen.
Huilend wakker worden.
Moederdag. Geen feestontbijt. Zou ik dat ondertussen niet gewoon moeten zijn? Met de hond gaan wandelen om niet binnen te verdrinken in zelfmedelijden.
Dan gauw naar de winkel. De autoradio speelt Yasmine. 'Ik was zo graag bij jou gebleven'.
Ik crash. Op de parking van het grootwarenhuis huil ik mijn ziel uit mijn lijf. Het lijkt weer alsof dagen opgestapeld verdriet zijn weg uit mij baant.
Winkelen zonder iemand aan te kijken. Taart en eten kopen. Dan snel weer naar huis. Deze namiddag komen mijn moeder, mijn kinderen en hun papa.
Mensen uitnodigen om niet te blijven te hangen in deze oeverloze eenzaamheid.
Afleiding.
https://www.youtube.com/watch?v=I13wz6pcQn0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten