Psychic surgery. Een actieve Reiki-techniek waarbij ze dit blok uit mijn lijf zou verwijderen. Als ik dat wil?
Tja. Ik kon er mij niets bij voorstellen. Hoe kan je een gewaarwording 'wegsnijden' uit iemand? Wat blijft er over van me als het er niet meer is? Nu al voel ik na een huilbui voornamelijk leegte, voel ik me uiteenvallen.
Maar mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld. Wat is ze van plan?
Als ik maandagavond na een eerste drukke en hectische werkdag bij haar binnenval zit het weer tot in mijn keel.
Na een weekend waarin ik me hopeloos verloren voelde, me enkel bijeenrapend om niets te laten merken aan mijn dochter die zuchtend aan stageverslagen werkte, maakt het me even niets uit wat ze doet.
Ik heb niets nieuws te zeggen. Ik heb al een hele dag voor een groep gepraat. Ik heb enkel nood aan thuis komen en een paar armen om me heen. Maar die zijn er niet.
Ik moet plaats nemen op een kruk. Mijn ogen richten op een voorwerp. Ik kies een azuurblauwe knikker die met andere kleine objecten bevestigd is op een stuk schors. Vermoedelijk een of andere creatieve uitspatting van mijn therapeute.
Ze vraagt wat ik wil opgelost zien na het gebeuren.
Ik wil vooral het immens gevoel van alleen zijn, van eenzaamheid kwijt.
Of ik wil ontvankelijk zijn voor de boodschap die me gaat doorgespeeld worden?
Ja, waarom ook niet.
Ze nodigt me uit mijn handen open op mijn schoot te leggen.
En of ik me wil gronden. Mijn voeten stevig op de grond, mijn zitvlak voelend op de kruk.
Het eerste lukt me niet echt. De onrust van binnen en de drang om mijn tenen te krullen beletten me mijn voetzolen stevig op de grond te ervaren. Als ze zwarte steentjes onder mijn voetzolen legt gaat het al wat beter.
De intieme gewaarwording van de hand van mijn vrouw in de mijne wisselt af met deze van een mollige, ietwat plakkerige kinderhand. Beelden van mijn kinderen toen ze klein waren, wandelend met hen en mijn vrouw langs de zee. Klimmend naar een bergtop. De hand die me mee optrekt als ik een moeilijke pas moet nemen. Hand in hand liggend op ons picknickmatje na een wandeling.
Herinneringen aan intens fijne momenten. De tranen rollen over mijn wangen. Alles in mij mist.
Achter mijn rug voel ik dat ze bewegingen maakt. Haar adem wordt zwaar en hoorbaar.
Als ze zich voor me verplaatst raak ik gefascineerd door de gestes die ze maakt. Als in trance beweegt ze, zonder me aan te raken, haar grijpende handen van mijn romp naar zich toe waarna ze in een haast gooiende beweging iets lijkt weg te werpen.
Ik bedenk dat ze een mooie vrouw is.
Ik roep me zelf tot de orde. Het is de bedoeling dat ik me focus op het blok in mij, niet op de vormen van mijn therapeute.
Dan beslist ze dat het genoeg geweest is. Dit vergt duidelijk heel wat energie van haar.
Het huilen ...of 'de ingreep'?...heeft me alvast wat lichter gemaakt. Ik voel me moe maar rustiger.
Ze nodigt me uit op de tafel. 'Klassieke reiki'.
Of ik een boodschap gekregen heb? ...
Oei, helemaal vergeten.
Het doet goed om te liggen in haar nabijheid. Ik voel de warme zorgzaamheid waarmee ze me omringt. Haar zachte aanrakingen. Haar bezig zijn met me en haar aanwezigheid doen deugd.
Haar gelaatstrekken stralen betrokkenheid uit en dat op zich werkt helend.
Op het einde vraagt ze of er iemand bij me was?
Het verwart. Ik heb vooral haar aanwezigheid heel bewust en lichamelijk ervaren.
Ze bedoelt duidelijk iets anders.
Ik moet wat aandringen voor ze aangeeft dat ze een engel naast me gewaar werd tijdens de sessie. Dat die er was om me verder te gidsen. Dat ik niet alleen was. Maar ze kon niet te pakken krijgen wie het was.
Ik weet niet wat ik hier mee aan moet. Engelen? Meent ze dit nu?
Na twee cliënten die in engelen geloven en hier bijna bovennatuurlijke krachten uithalen, is zij de derde op rij die me in de laatste weken van het bestaan en de heilzaamheid er van probeert te overtuigen.
Ze vraagt me uit een bundeltje engelenkaarten één blind te trekken. Kwestie van achter de 'identiteit' van mijn engel te komen?
Allez, vooruit dan maar.
Ik trek Mihr. Volgens de kaart de engel van de relaties, van de liefde, van de vriendschap.
Ik word kwaad. Probeer ik al maanden mijn weg te vinden zonder relatie, zonder liefde.
Ik laat mijn frustratie horen. Toch beweert ze hem - is een engel niet mannelijk? - naast me gevoeld te hebben. Hij gaat met me op weg.
Ik geef het op. Ik zie wel wat er komt.
Of ik volgende week een sms'je wil sturen? Hoe het met me gaat? Als ik aangeef waar ik dan ben kan ze me van op afstand energie toe sturen.
Ik bedwing me om mijn wenkbrauwen op te trekken en mijn ongeloof te laten merken.
Ze meent het oprecht. En dat doet in ieder geval een aangename warme gloed door me heen trekken.
En de idee dat ze dan op dat moment even aan me zal denken is me alvast wel genegen.
Mihr : Bedenkt dat God alles voorbeschikt en liefde brengt waar die ontbreekt, opdat u die vinden zult
Geen opmerkingen:
Een reactie posten