Pasen

Onrust giert door mijn lijf. Bezig blijven om niet weer te huilen.
Weekend betekent al zo lang 'even niet meer voort razen op het ritme van een overvolle agenda' maar evenzeer leegte en eenzaamheid.
Een namiddagje shoppen met mijn dochter valt in duigen. Net voor we vertrekken realiseert ze zich dat ze had beloofd om samen met haar medeleidsters het chirolokaal op te kuisen.
Zucht.
Mama komt maar op de zoveelste plaats, na de vrienden, de liefjes, verplichtingen voor de school en misschien nog wat andere dingen.
Perfect normaal voor jonge mensen.
Mama is beschikbaar als je ze nodig hebt, omgekeerd zijn zij beschikbaar voor zovele anderen.

's Avonds staat een ziekenbezoek gepland.
Een paar uur voordien komt echter het berichtje dat de chemo de zieke helemaal geveld heeft. Het bezoek komt nu even niet uit.

Proberen niet af te glijden in zelfmedelijden.
Nuchter bedenken dat alleen leven nu eenmaal betekent dat niemand nog echt op jou zit te wachten.
Dan maar poetsen.
Mijn praktijk leeg halen en de kurk helemaal in de hars zetten.
Twee jaar geleden deed ik dat voor het laatst met mijn vrouw. 's Avonds opgetogen over het resultaat en voldaan zoals zo vaak als we samen klusjes deden.
Nadat ze vertrokken is kwam ik er niet meer toe om dit te doen.
Ondertussen is de kurk op verschillende plaatsen behoorlijk afgesleten. Het was dus hoognodig.

Achteraf pompaf en gefrustreerd. De tranen zijn op.  Geen energie meer om de meubels alleen weer op hun plek te zetten.
Gebarricadeerd tussen zetels, stoelen, tafels en planten dan maar voor TV ploffen. Even van de wereld proberen zijn.

Pasen zonder Paasontbijt. Geen prettige spanning meer als huisgenoten de chocolade en andere attenties vinden. Geen feestelijk gedekte tafel met licht gekookte eitjes en verse broodjes.  Geen kus en knuffel met warme Paaswensen.

Dan maar met de hond gaan wandelen. De zon brengt even wat soelaas.
Een warme douche om me op te peppen voor een souper met de zussen en mijn moeder.
Lekker eten en luisteren naar al het wedervaren van mijn disgenoten.
Verwonderd dat mensen zich druk maken over een kleedje of een handtas.
Het blok draait diep in mijn borst.
Opgelucht als ik eindelijk naar bed kan. Weer een dag voorbij.