Klem

Als haar handen mijn wangen en aangezicht omvatten snakt alles in mij er naar om me in een bolletje te rollen en me tegen haar handen aan te vlijen. Maar dat hoort niet. Alles in mij spant zich op om aan de drang te weerstaan. Mijn lichaam verkrampt. Maar de tranen kan ik niet meer stoppen.

Na een hele dag vergeefs proberen om me op mijn werk te concentreren geef ik me over aan een Reiki-sessie.
Praten lukte nauwelijks. En er is bovendien niets dat al niet gezegd is. Ik hou me door het immens gevoel van uitputting amper recht.
Ik ga dan ook dankbaar in op de uitnodiging van mijn therapeute om Reiki te doen. Ik ken er weinig van. Ik vind het een vreemd idee om 'energie' door te geven maar alles is goed als ik er gewoon even mag zijn zonder te moeten praten.


Ruimte om even de spanning te lossen. Eens niet in mijn eentje zitten huilen. Eenzaamheid die even opgevuld wordt met zachte aanwezigheid.
Handen op mijn lichaam. Een ademhaling dicht bij. Als vanzelf stem ik mijn ademhaling af op die van haar. Het brengt rust.
Mijn binnenwerk reageert. Mijn darmen reutelen alsof ik in dagen niet heb gegeten. Mijn linkerwang gloeit alsof  van binnenuit een vuurbron schroeit.

Herinneringsbeelden van aanrakingen door mijn vrouw schieten door mijn gedachten en brengen nieuwe golven van tranen en verdriet naar boven.
Heel mijn wezen volgt de aanrakingen. Is zich bewust van elke trilling, elke kleine beweging.
Als ze loslaat is het alsof mijn lichaam zich naar haar toe richt in een poging om de aanraking te laten voortduren.
Mijn rationele zelf houdt echter haar manieren.

Als ze zacht mijn knieën aanraakt schiet er evenwel een aanhoudende pijn doorheen mijn linker onderbeen. Mijn scheenbeen voelt aan alsof het verdraaid in een klem gehouden wordt. Geen logische gewaarwording bij de voorzichtige beweging van haar handen.
Mijn ademhaling controleren om de pijn te verdragen. Pas als ze mijn voeten omvat en een lichte druk in het midden van mijn voetzool uitoefent, ebt de pijn weg.
Vreemd. Ik weet niet wat ik er moet van denken.
Maar wat mij betreft mocht de sessie nog langer duren.

Achteraf zegt ze dat ze aangekomen bij mijn benen deze ervoer alsof die vast zaten als gebetonneerd in een blok.
Tja, een beeld waarbij ik me wel iets kan voorstellen, al die momenten indachtig dat ik nauwelijks kan vooruit komen, mijn benen nauwelijks opgetild krijg om mijn weg verder te zetten.
Maar wat doe je daar mee?


Als ik wat lig te bekomen op de behandeltafel zie ik in mijn ooghoeken dat ze een vreemde tekening op een papiertje zit te krabbelen.
Als ik uiteindelijk uit haar kriebels een mensfiguurtje kan opmaken - een soort portret van mij? - werkt dit behoorlijk op mijn lachspieren.
Ik hoef alvast niet onder te doen in tekentalent voor haar.
Lang geleden dat ik nog eens spontaan gelachen heb. Het geeft een boost om de avond door te komen.